Vertoeven op Ko Lipeh

Sa-wat-dii,

11 februari
Toen we vanmorgen op onze veranda ons eerste sigaretje rookten, na wakker te zijn geworden van al het lawaai gemaakt door de vele longtailboats, kwamen we in gesprek met onze Thaise buurman.
Hij bleek een Immigration officer te zijn, die op Ko Lipeh de mensen die naar Langkawi (Malaysia) gaan, van een stempel in hun paspoort voorzag.
Na een poosje gezellig met deze vrolijke man gesproken te hebben, vertelde hij dat er aan het eind van ons strand een Resort (Mountain Resort) zat vanwaar je de zon onder kunt zien gaan.
Rene had onderhand erg veel last van zijn linker grote teen, die hij gisteravond tegen een grote steen had gestoten. Daar zou hij nog wel even last van blijven houden...

We zijn vanaf Sunlight Beach (de onze) dwars over het eiland gelopen naar Hat (strand) Pattaya, waar we de vorige dag met de ferry aan zijn gekomen. Aldaar hebben we een mega groot American Breakfast genuttigd a 200 Baht per persoon. Het duurste ontbijt tot dusver, maar wel erg smakelijk.
Daarna zijn we over hetzelfde pad teruggelopen naar ons strand.
Aan dit pad, een soort van 'jungle trail', zitten verschillende restaurantjes, winkeltjes, dive-shops en Pooh's.
Ons resort schurkt aan tegen het dorpje, Chao Leh Village, waar de originele inheemse bevolking woont. Aldaar is er het enige 'supermarktje', waar je echt al wat je nodig hebt, kunt kopen.
Onze boodschappen behelste 6 blikjes Chang Beer, 1 1/2 liter Coca Cola, 4 Lays Chips extra Barbequed (de lekkerste...) en datgene wat je het minst kunt missen, namelijk toiletpapier!!
'After a real refreshing dive in the Andaman sea', zijn we lekker gaan relaxen op onze veranda. Heerlijk niets doen, behalve genieten van het overweldigend mooie uitzicht.

Voor wat betreft het bemachtigen van onze 'bungalow', hadden we echt veel mazzel.
De Thai people hadden namelijk wederom een extra lang weekend als gevolg van een nationale feestdag. Onder andere daarom was het eiland ook volgeboekt.
Vanmiddag zagen we dan ook dat het eiland overspoeld werd door Thai people, als ware het een tsunami!! Longtailboat na longtailboat landde op ons strand (invasie!) om de Thai people af te leveren.
Zoals onze Duitse buurman aan de andere kant het zo mooi verwoorde: "Wat moeten ze hier op ons (farang) eiland?!!" Hehehe..., dat is pas lachuh...!

Toen de avond viel zijn we wederom bij Pooh's wezen eten.
Rene had the Mazaman Curry en Jenny the chicken with garlic and pepper. Rene heeft zeer smaakvol gegeten, Jenny had een taaaie kip.
Daarna zijn we naar Hat Pattaya gelopen met de intentie om een mooie zonsondergang te bewonderen, edoch daarvoor was het teveel bewolkt. Het regende zelfs een beetje.
We hebben echter wel mooie kleurschakeringen in de lucht gezien.
Op dat strand hebben we een volleybalwedstrijd aanschouwd tussen een team bestaande uit farang en een team bestaande uit Thai people.
Wij noemden dit team alras TravTrans, aangezien praktisch het hele team bestond uit travestieten en transeksuelen.
Op dit strand zijn we bij een erg gezellig strandbarretje een cocktail wezen drinken, a Long Island ice tea. We hebben echter wel eens lekkerdere cocktails genuttigd.
Het strandbarretje was wel erg mooi opgebouwd, gebruik makende van aangespoeld hout, mega grote schelpen die dienst deden als asbakken, zitplaatsjes een halve meter van de grond en gemaakt van bamboo met daarop fel gekleurde matjes en kussentjes, verscheidene hangmatten, lampjes opgefleurd met strengen van kleine schelpen en veel olielampen.
De wc behelste niet meer dan een ingegraven wc-pot, omgeven door blauw plastic bevestigd aan wat bamboo-stokken. De eigenaar was een 'coole Thai-rastafari' met een verontrustend kuchje.
Tegen 22.00 uur waren we weer bij onze bungalow, want zelfs van helemaal niets doen kun je ook erg moe worden...

12 februari
Vanochtend hebben we ons ontbijtje genuttigd bij Andaman Resort, dat een fijne strandwandeling verwijderd is van ons resort, Tarutao Cabana.
Aldaar hebben we genoten van een overheerlijke omelet with cheese, onion and tomato. Het lekkerste ei-ontbijt-gerecht tot dusver op onze reis.
Daarna besloten we om het eiland eens serieus te gaan 'ontdekken'. We zijn een willekeurig 'jungle trail' ingeslagen. Deze liep door 'the interior of the island' en kwam uit bij Mountain Resort.
Daar hebben we een ander 'jungle trail' genomen. Deze kwam uit bij een erg afgelegen barretje gelegen aan een 'secluded' stukje strand. Dit strand zijn we afgelopen waarna we zijn begonnen aan 'rock climbing along the shore'.
Na pak 'm beet 200 meter kwamen we aan bij een trap gemaakt van bamboo. Jenny gaf toen de voorkeur om deze weg te gaan in plaats van verder langs de kust over de rotsen te klimmen, hetgeen ook best wel vermoeiend is.
Dit pad kwam uit bij een Guesthouse gelegen aan Sunset Beach. Dit strand is een stuk afgelegener en mooier dan de onze, echter 'it doesn't beat the views we have'! Daar zijn we even wezen chillen en hebben we een heerlijke en verkoelende fruitshake (watermelon and coconut) gehad.
Na een kleine drie kwartier zijn we dit strand afgelopen en wederom begonnen aan een deel 'rock climbing'. Op een gegeven moment had Jenny het wel gehad, waarna we wederom bij een ladder van bamboo 'inland' zijn gegaan.
Dit jungle paadje liep door een Chao Leh Village en kwam uiteindelijk uit op Hat Pattaya. Na deze toch wel redelijk fysieke inspanning onder hoge temperaturen, zijn we de innerlijke mens wezen verwennen met een Coke en had Rene een fried rice with sweet pigmeat en Jenny een Pad Thai.

Terug bij onze bungalow hebben we een verfrissende duik genomen en zijn we zwemmend/lopend naar het eilandje op zo'n 200 meter uit de kust gegaan. Daarbij telkenmale langs stukjes 'coral reef' bewegende. Coral reef is namelijk vlijmscherp, dus daar wil je niet mee in contact komen. Op het eilandje lagen prachtig gekleurde schelpen. Het coral reef is 'by the way' voor het overgrote deel afgestorven. Hier en daar zie je nog wat delen levendig en dus kleurrijk koraal. Kleurrijke visjes zie je er echter wel in overvloed!!

De zee bij ons strand is vergeven van glas en andere scherpe onnatuurlijke materialen. Een Fransman dacht dat dit kwam als gevolg van de Tsunami van 2004. Edoch, de Tsunami kan nooit dit deel van het eiland bereikt hebben, gezien de geografische ligging van dit strand. Wij hebben zeer sterk het vermoeden dat alle rommel die daar in zee ligt, het gevolg is van onbezonnen en ongeinteresseerd gedrag van de Thai people zelf. Bij de eerste 25 meter die je het water in liep, moest je echt goed uitkijken waar je je voeten neerzette. Daarna was de zeebodem schoon.
Je kon trouwens zo'n beetje 250 meter de zee inlopen met her en der verspreid stukken koraal!

Na eenmaal weer een poos te hebben ge-chilled op onze veranda, zagen we vanuit de verte, over andere eilanden, zwaar weer aankomen. Op dat moment stapten een hele meute Thai people 'all geared up' met zwemvest, snorkel en vinnen in 6 longtailboats om elders bij een eilandje te gaan snorkelen.

Ze waren nog maar koud vertrokken of er brak een sterke wind uit en kwamen er dreigende donkere wolken aandenderen!! Binnen de korste keren begon het te hozen, het kwam werkelijk met bakken uit de hemel. Toen Rene daar met een Thai over sprak, zei deze dat het maar een klein buitje was.
Het is maar wat je gewend bent.
Jenny is toen snel naar binnen 'gevlucht', terwijl Rene zich liet geselen door de striemende regen. 'A free of charge natural Thai style massage'!!
Aangezien Jenny de deur van binnenuit niet dicht kon krijgen, had Rene deze van buiten gesloten. Echter, de regen kwam als gevolg van de sterke wind, onder de deur door naar binnen, waardoor er in een mum van tijd een grote plas water op de grond lag.
Ook het raam, welke Rene van tevoren had gesloten, was weer open gewaaid.
Aangezien Rene een 20 meter verder in de branding van de zee stond te genieten van de geseling, kon hij Jenny niet horen schreeuwen om Rene's aandacht te krijgen. Dus kwam het water ook via dat raam naar binnen.
Uiteindelijk heeft Jenny onze spullen op het bed gegooid, waardoor het merendeel mooi droog is gebleven. Aangezien er ook geen electriciteit was (want maar van ongeveer 18.00 tot 00.00 uur middels generator), heeft Jenny een kaarsje aangestoken en is ze gaan zitten op het bed, afwachtende op wat nog meer komen zou.

Echter, na drie kwartier werd de regen minder en bleef het nog wat miezeren. De wind was ondertussen ook danig afgezwakt, waarna Rene weer naar de bungalow kwam, de schuif van de deur deed en toen pas het waterballet aanschouwde. Jenny kon toen ook weer naar buiten...
Menig tent die op het terrein stonden, waren 'severally damaged', waaronder die van een aantal hippe mensen. Dus 'double fucked'!!!
Jenny had zich dus onevenredig druk gemaakt om uiteindelijk niets.

Na enigszins provisorisch gedweild te hebben en alle ramen en deuren op elkaar los gezet te hebben, was onze toko binnen no time weer droog.
Op dat moment kwamen de snorkelende Thai people terug, verkleumd en al.
Het eerste wat ze deden was een verwarmende duik in de zee nemen.
Het grappige is trouwens dat als Thai people gaan zwemmen, ze hun hele lichaam met kleding bedekken. Of dat is vanwege een vals gevoel van schaamte of dat ze niet bruin willen worden, het blijft ons een raadsel.

Na al deze constenatie zijn we wezen douchen en gaan eten bij wederom Andaman Resort. Rene had ditmaal een fried fish with garlic en Jenny had weer een chicken with garlic and pepper.
De keuken is erg goed en het personeel leuk, vlot en snel. De jongens in de bediening komen van het vasteland, teweten Satun Province. Ze werken gedurende het halve jaar dat er geen monsoon (farang-season) is, waarna ze zelf een half jaar vakantie houden, zoals de jongens vertelden.

's Avonds later zijn we nog even met ons tweeen bij de branding gaan zitten genieten van het geluid van de zee, de rust en het maanlicht!

Laa Kawn!!!