Part two van de reis van Bangkok naar Ko Lipeh!!

10 Februari.

Toen de minivan die ons naar Pak Bara zou brengen vetrok, zaten we er met zestien personen (waaronder 2 kinderen) in.
En dan hebben we het over een Toyota bestelbusje!!!
Tja, of veiligheidsvoorschriften voor wat betreft personenvervoer zijn er niet of men trekt zich er gewoon niets van aan. Na 2 1/2 uur rijden, met een chauffeur die dacht dat hij in een Formule 1 busje reed en deed of hij "king of the road" was, kwamen we heelhuids aan bij de pier in Pak Bara.
Daar hebben we een dik uur moeten wachten, hetgeen we hebben ingevuld met het eten van een lekkere 'banana-pancake with honey' en zijn we op de 'fastboat' gestapt.

De vaart door dit deel van 'the Andamansea' is werkelijk schitterend. Rondom verschillende eilandjes is de zee 'emeraldgreen and blue coloured'.
De eilandjes zelf varieren in grootte van niet meer dan een zeer grote rotsblok die zo lijkt het wel, pardoes door een of andere god in het water is gesmeten, tot prachtig grote eilanden met onaangetaste 'jungle in the interior' en schitterende witte stranden met koraalriffen op nog geen honderd meter voor de kust.

Dit deel van 'the Andamansea' is een Marine National Park met 51 eilanden, waarvan de meesten niet bewoond zijn en waar ook geen toeristen mogen komen.
Op een aantal eilanden mogen beperkt toeristen komen, maar de slaapplaatsen zijn dan wel in handen van de overheid.
Het 'bounty-island' waar wij echter naar toe gaan, valt net buiten het Marine National Park. Het zal dan ook niet lang meer duren voordat het hele eilandje volgebouwd zal zijn en overlopen zal worden door toeristen, waardoor er een te grote ecologische druk ontstaat voor wat betreft met name de zoetwaterhuishouding van het eilandje.
Jammer, maar niet te vermijden. Money talks, money walks!!!
Jenny heeft onderweg vanuit de cabine nog een aantal 'dolphins' voor en achter de boot met de boot mee zien zwemmen. Dit terwijl Rene juist al een gehele tijd achter op het dek op de uitkijk zat en daarbij telkenmale naar links en naar rechts keek en NIETS heeft gezien!!! GRRRR.........

Eenmaal gearriveerd bij Ko (eiland) Lipeh, hadden we er inmiddels al zo'n 26 uur reizen(waarvan 3 1/2 uur in 'the so called fastboat') opzitten en waren we aan het eind van ons Latijn. That's enough!!

Aangezien een reis pas ten einde is als je een Guesthouse hebt, was Rene er als de kippen bij om uit de stapel backpacks die achter op de ferry lagen die van ons er uit te vissen, om zodoende met de eerste longtailboat aan land gebracht te kunnen worden. Zo beredeneerd, zo geschiedde.
Het zou namelijk moeilijk worden om een Guesthouse te vinden, aangezien het maar een heel klein eilandje is (ongeveer 2 km bij 750 m) met niet al teveel Guesthouses/resorts en veel toeristen die er naar toe gaan.
Dan wil je wel graag voor de meute (zo'n 40 andere toeristen) aan zijn!! Dus dan nog maar even 'stressen'.

Na eenmaal voet aan wal gezet te hebben, zetten we er gelijk flink de pas in. Daarbij vergaten we echter dat de longtailboat-driver ook nog betaald moest worden. Die kwam dan ook op een holletje achter ons aan. Nadat Rene zich verontschuldigd had en de goede man was betaald, zijn we na het eerste het beste Resort gelopen, na eerst aan een willekeurig persoon gevraagd te hebben waar de receptie zat.
Dit Resort bleek 'no rooms available' te hebben. Rene vroeg toen een gebruinde blondine die op een strandstoel lag te zonnen, waar nog meer Guesthouses/Resorts waren. Tja, op een cruciaal moment als zoeken naar een 'place to bunk' op een overvol eilandje, kun je maar beter mensen die er al vertoeven vragen dan het zelf uitzoeken.
Then time is off the issue!!
Het bleek toevallig om een Nederlandse deerne te gaan. Zij vertelde dat alles waarschijnlijk al vol zat en dat dat al een tijd zo was.
Zo hadden zij en haar vriendin bijvoorbeeld de eerste nacht bij 'Locals' op de vloer geslapen, terwijl hun vriendjes in een hangmat buiten hadden gemeurd.
Ze gaf toen het advies om het aan de andere kant van het eiland te proberen. Als er iets vrij zou zijn, dan zou het daar moeten zijn. Na nog gevraagd te hebben waar we dan het beste langs konden lopen, zijn we meteen op pad gegaan.

Op het midden van het eiland kwamen we nog een Gusthouse tegen, Pooh's. Maar ook deze was al vol, en wel tot 15 februari!!
Pooh zelf, trouwens een zeer amaibele en meevoelende man, vertelde dat het hele eiland al tijden vol zit en dat de Ferryboat-companies dat ook weten. Deze houden dat echter voor zich en blijven de nietsvermoedende en vermoeide reizigers maar naar het eiland vervoeren, want business is business!!
We begonnen hem inmiddels al aardig te knijpen. Het zou wel eens kunnen zijn dat we geen 'room' zouden vinden. Daarom vroeg Rene of er ergens een mogelijkheid was om een tent te huren, hetgeen volgens Pooh kon aan de kant van het eiland waar wij vandaan kwamen.
Tevens vertelde hij dat aan de andere kant van het eiland zeker geen kamer te vinden zou zijn. En mochten wij helemaal niets kunnen vinden, dan moesten wij maar naar hem terug komen. In dat (nood)geval zou hij iets voor ons regelen. Met recht een lieve man.

Eigenwijs als we zijn, zijn we toch doorgelopen naar het andere eind van het eiland. Baat het niet dan schaadt het niet en we waren toch al halverwege. En zoals al eerder was gebleken tijdens onze reis; 'de aanhouder wint en niet klagen maar dragen, dus wie weet'.

Toen we na zo'n 750 meter lopen bij het andere strand arriveerden, is Rene gelijk aan een man wezen vragen waar de receptie van een resort zat. Deze oude, kalende, grijze, overbehaarde, dikke edoch zeer vriendelijke en behulpzame man is met ons een eind wezen oplopen, waarna hij ons de receptie aanwees. Inmiddels waren wij echter al de wanhoop nabij. Aldaar vroegen wij twee mannen of er nog 'rooms available' waren.
Wederom kregen we te horen dat het 'full' was, waarop wij zeer duidelijk en eenduidig onze teleurstelling lieten blijken. Daarop werden we door deze mannen doorverwezen naar een vrouw die een eindje verderop stond.
Ook zei vertelde echter dat het 'full' was. Meteen daarna vroeg ze echter hoe lang we van plan waren om te blijven.
Toen we antwoorden dat we dachten aan vier of vijf nachten, dacht ze even na en zei ze dat ze alsnog een bungalow a 700 Baht voor ons had.
We sprongen niet figuurlijk maar werkelijk letterlijk een gat in de lucht al gillende:
"You make us verry happy"!!
Meteen daarop pakte ze het gastenboek en met tipex witte ze een naam weg van iemand die voor dezelfde dag geboekt had als dat wij aankwamen, en moesten wij ons op die plek inschrijven.
Dus wij hadden een bungalow ten koste van iemand anders. Die zou dus zonder komen te zitten.
Het verdiend geen schoonheidsprijs, maar wij waren enorm blij.
At that moment we didn't give a rats ass about anybody else!!

Normaal gesproken check je eerst je bungalow voordat je hem neemt. Toen we ingechecked hadden en we met onze backpack naar de bungalow liepen, bleek ook waarom het 700 Baht moest kosten. We hoeven vanaf onze 'veranda' maar 15 meter te lopen tussen een rij bomen door (sparren, die ook nog eens onze bungalow in de schaduw houden voor de meeste tijd van de dag) en we kunnen een duik in 'the Andamansea' nemen.

En het uitzicht is werkelijk fenomenaal!!!
We kijken uit op een prachtig wit strand (edoch wel wat vervuild, want de (lazy) Thai hier ruimen het strand niet echt op)met Emeraldgreen water de eerste 150 meter uit de kust waarna het overgaat in helderblauw water. Eilandjes vlak voor de kust en wat verder weg.
We hebben zelfs kijk op het eiland Langkawi dat bij Malaysia hoort, hetgeen in een uur met de boot te bereiken is. Amazing!!!

Nadat we zo een poosje op 'onze' veranda hadden gezeten, zagen we een aanzienlijk deel van de andere farang die op dezelfde ferrboat zaten als wij bepakt en bezakt langs slenteren. Veel van hen hebben uiteindelijk geen 'bungalow' danwel 'room'
gevonden en waren aangewezen op een tent, hetgeen ze niet bepaald vrolijk stemde.
Het waren met name "the coole dude's" die zich naar het schijnt drukker maken om hun image dan om meer wezenlijk belangrijke zaken, zoals het vinden van 'good shelter'. Er waren zelfs twee gasten die vanaf de ferry een duik in het water namen en hun vriendinnen achterlieten met 4 backpacks. Tja, de prijs voor zo'n "coole" actie is slapen in een tentje op de grond. Hihi..., wij slapen lekker op een goede matras in een 'bungalow'!!
Dan maar niet hip gevonden worden.

Na een uitgebreide relax en oppoetsbeurt zijn we bij Pooh's wezen eten, ditmaal Spaghetti Bolognese Thai style. Best wel lekker eigenlijk, na al dat Thai food!!
Na nog een korte avondlijke strandwandeling vonden wij beiden het wel welletjes.
We hadden dan ook de langste reis tot dusver en waarschijnlijk voor de rest van onze trip in Thailand er op zitten. Dus het lampje ging al vroeg in de avond uit voor een lange en welverdiende nachtrust aan de kust, (de ....... ....!!)

Voor de begerige lezers, morgen wordt het vervolg van onze uitwijk naar ko Lipeh op de site gezet.
Jetzt ist es schluss!!

Laa Kawn!!!