De (wederom) lange reis van Bangkok naar Ko Lipeh

Sa-wat-dii,

Het is inmiddels een week geleden dat we voor het laatst een verslag op de site hebben gezet. Het internetten op Ko Lipeh was gewoonweg te duur om te doen. Ze hebben in Thailand 80 kilometer voor de kust natuurlijk geen kabel lopen, dus dan moet het middels satelietverbinding. And that's gonna cost!! Dus hebben we ervoor gekozen om te wachten totdat we terug zijn op het vasteland.
Uitgerust? Hou je vast, cause here we go again!!

Op 9 februari hebben we voor de afwisseling eens lekker uitgeslapen, waarna we in ons Guesthouse te Bangkok (Sawasdee Smile Inn) een lekker en groot ontbijt hebben genuttigd. Dit met het oog op de lange reis die we voor de boeg hadden.
We hadden geen trek om met de backpack te gaan lopen en ermee de public boat op te gaan, dus hebben we lekker luxe de taxi genomen (voor wel 70 Baht=1 1/2 euro) naar Hualamphong Railway Station. Eenmaal daar gearriveerd, hebben we ons eerst getrakteerd op een overheerlijke fresh Black Canyon coffee.
Daarna is Rene bij een foodstand net buiten het station ons reisvoedsel wezen scoren, te weten; 2 Pad Thai (noodles Thai style) en grilled pork meat met sticky rice en white cabbage.
Tijdens de koffie op Hualamphong kwamen we in gesprek met een Nederlands stel van achter in de vijftig die voor de 4e keer op vakantie waren in Thailand. Hun dochter had een half jaar in Bangkok gewoond en hun enthousiast gemaakt voor Thailand. Dus mensen, na onze verslagen gelezen te hebben, go to Thailand!!!!

Om 13.00 uur vertrok onze trein naar Hat Yai, een redelijke grote plaats (190.000 inwoners) in het verre zuiden van Thailand. We hadden een prima plaats dicht bij de toiletten en de wastafels en hadden ons al snel 'goed' gesetteled voor de lange treinreis van 17 uur.
Alle ramen stonden lekker op elkaar open. Het was namelijk een erg warme dag, maar door de openstaande ramen en de 'fan' die werkte (!!) genoten we van de overheerlijke koele bries die door onze wagon circuleerde. Tevens is de kijk op het landschap door de openstaande ramen een enorm pluspunt voor wat betreft reizen met de trein ten opzichte van reizen met de bus.
Het landschap behelste onder andere rice-fields, palmtree-plantages, maisvelden en bergen in de verte (waarachter Myanmar ligt).
Ook waren er geen stewards aan boord die gore keelschrapende en spuwende geluiden maakte. Wat een verademing!
Wel veel mini-kakkerlakken, die Rene dan ook zo gauw hij ze in het vizier kreeg de dood in sloeg.
Tja, hij is geen boedhist, dus wat dat betreft geen belemmeringen!!

Gedurende de treinreis bleek dat er vrij veel arbeiders aan het spoor bezig waren, dus dat was telkenmale elkander groeten (zij Hello, wij Sa-Wat-Dii-Khrap/Kha), over en weer lachen en de hand danwel duim opsteken. Zo mooi spontaan allemaal, echt prachtig!

Tegen 15.00 uur hebben we onze Pad Thai genuttigd. Deze bleek wel een beetje taai te zijn, edoch wel smaakvol. Aangezien de treinreis nog lang zou duren en we alleen nog de 'grilled pork meat with sticky rice and white cabbage' hadden, hebben we in de trein van 'food fendors' nog een noodle- en een rijstmaaltijd gekocht. Tevens liep er een man met gekoelde blikjes drinken te leuren, dus die hebben we een aantal blikjes Chang ( betekend olifant) beer en een blikje cola lichter gemaakt.
Zo, nu hadden we tenminste weer een redelijke voorraad proviand ter beschikking. De Chang hebben we gelijk genuttigd, want met de Thaise temperaturen verwordt koelheid heel snel tot lauwheid. Tegen 16.30 uur waren we beiden al aardig 'tipsy' en loom van de Chang (a 6.4 %).
Nog een voordeel van de trein: Je kunt naar het toilet gaan wanneer je maar wilt, dus nooit een overvolle blaas!!!!
Tevens kun je roken wanneer je het past. Daarvoor moet je dan op een soort van tussenbalkon gaan staan, terwijl de deuren openstaan, hetgeen zelfs erg leuk is.
Behalve als er elke keer ook oudere Duitsers staan. Telkenmale als wij er een peukkie stonden te doen, stonden er ook een drietal Duitsers van zo rond de 60 jaar. Deze stonden steeds tegen ons aan te lullen dat er weinig tot geen verschil tussen Nederland(ers) en Duitsland(ers) is.
TOCH WEL!!!!
Vieze oude Duitse kereltjes die in hun thuisland niet fatsoenlijk aan een partner kunnen komen en dus maar een Thais mokkel opscharrelen (die het puur om een luxer leven te doen is en niet uit LIEFDE). Bleghh!!!
Wat hebben we een misselijkmakende bloedhekel aan al die oude kerels met hun Thaise vrouwtjes.
Rene hield het communiceren met die gasten dan ook al zeer snel voor gezien en Jeny volgde hem vlot daarna.

Tegen 18.30 uur hebben we een prachtige zonsondergang mogen aanschouwen, waarbij de zon achter de bergen zonk. Wat een beeldschoon tafereel!

De treinreis verliep verder vlotjes. Tegen 20.00 uur kwam de train-tender om de bedden gereed te maken (opklappen, wegklappen en in elkaar zetten van verschillende zit/steunonderdelen) en op te maken. Het was een jongeman van rond de twintig jaar die onze coupe van zo'n vijftig slaapplaatsen onder zijn hoede had.
In een verbazingwekkend tempo (en zonder gore keelgeluiden te maken) had hij de hele coupe binnen 1 1/2 uur tijd slaapklaar gemaakt.
Wij waren de laatsten van wie hij de bedden gereed maakte en wij waren de enigen die hem daar hartelijk voor bedankten, hetgeen beantwoord werd met een brede glimlach en een Khawp khun khrap (beleefde vorm van dank je wel).
Het leek net alsof alle anderen in onze coupe (by the way, het waren allemaal Thai people) op hem neer keken, omdat het een baan zonder aanzien zou zijn.

Na nog enige uurtjes, gedronken, gerookt en gekeuveld te hebben, hebben we getracht om de slaap te pakken te krijgen. Voor ons beiden ging dat echter maar moeizaam.

De volgende ochtend ging de wekker om 05.00 uur, aangezien de trein Hat Yai om 06.10 uur aan zou doen en dan verder zou gaan naar het zuiden en uiteindelijk Malaysia. Dus je wilt je niet verslapen!!
Ook omdat de drie meest zuidelijke 'provinces of Thailand' (Pattani, Yala en Narathiwat) nogal te maken hebben met terroristische aanslagen, uitgevoerd door seperatistische moslimgroeperingen die liever bij het meer moslim-georienteerde Malaysia willen behoren.
Hat Yai, de hoofdstad van de op 4 na meest zuidelijke 'province' (Songkhla) heeft vorig jaar ook drie terroristische aanslagen te verduren gehad, maar dan alleen gericht op Thaise overheidsinstellingen.
Eenmaal in Hat Yai uitgestapt te zijn en de grote hoeveelheid aan schreeuwende en trekkende touts, tuktuk-drivers en al wat dies meer zijt, na enig brutesk optreden(want een slechte nachtrust gehad en dus al helemaal geen zin in al dat geouwehoer ) achter ons gelaten te hebben, was het 'a peace of cake' om een 'minivan' naar Pak Bara te vinden.
Pak Bara is een gehucht aan de kust, vanwaar de verschillende ferry-boat companies vanaf een pier uitvaren naar de verschillende 'bounty-islands in the Andamansea'.

End of part one!!