Islands, fishing village and bustrip to Ranong!!

Sa-wat-dii,

Ten eerste willen we onze familie, vrienden en collega's bedanken voor alle lieve woorden.
Echt hartverwarmend.
Dat doet ons meer dan we zo in het verslag kunnen benoemen.
Zelfs een ons onbekend persoon heeft gereageerd. Via welke klant heb je over onze reis(verhalen) gehoord, Marja?

Welnu, na dit vermeld te hebben, gaan we nu weer over 'to business as usual'.

Afgelopen maandag liepen we zo wat rond in het kleine stadje Phang-Nga, toen er een man op zijn motorfiets naar ons toe kwam rijden en halt hield.
Hij sprak ons daarop aan in het Engels. En wel op een vergelijkbare manier als de ADHD agent deed in Nakhon Si Thammarat.
Zacht zingend met een moeilijk te ontcijferen uitspraak.
Hij vroeg waar we weg kwamen, wat we gingen doen en waar we heen gingen.
Na zo wat met elkaar gekeuveld te hebben, waarbij hij min of meer bevestiging vroeg over zijn goede beheersing van het Engels, hetgeen wij Social Workers natuurlijk bevestigden, hadden wij inmiddels het idee opgevat om afscheid te nemen van hem.
Ook hij was inmiddels op dat idee gekomen. Dus toen hij wegreed, zeiden we Laa Kawn!
Daarop remde hij pardoes en zei erg enthousiast: "You speak Thai!!".
Waarop hij gelijk verder ging in het Thai. Al snel had hij door dat wij maar 'nit nawy' Thai spraken, waarop hij in al zijn enthousiasme verder sprak in het Engels. Hij vertelde dat hij een 'village chief' was en vroeg of we zin hadden met hem op te lopen naar een 'waterfall' een eindje verderop.
Dat eindje bleek dus 7 kilometer te zijn en dat vol in de zon met 37 graden!
Jaja, hij op de motor en wij lopen.
Bad idea, Chief!!
Na nogmaals uitgebreid, en the Chief ook uitbundig, afscheid van elkaar te hebben genomen, hebben we hem tot in de verte zien wegrijden.
Dit ging stapvoets en slingerend, af en toe nog eens omkijkend naar ons.

We zijn daarop de plaatselijke tempel wezen bezichtigen. Deze was prachtig en lag op een mooi aangelegd en onderhouden terrein. Ook al zijn we min of meer 'tempelmoe' geworden na het bezichtigen van al die tempels gedurende onze reis, van deze hebben we wel weer genoten.
Ook, omdat we de enige 'farang' aanwezig waren.
Toen we weer terug waren bij Thawisuk hotel, lag een van de oude dametjes met een witbepoederd gezicht en een bluesbrothers-zonnebril op een stretchbed een heerlijk namiddagdutje te doen.
Prachtig!!

's Avonds hebben we verder niets bijzonders gedaan. Phang-Nga is zoals reeds vermeld een slaperig klein stadje aan een lange weg.
Zeg maar het 'Emmercompascuum van Thailand', maar dan zonder kanaal.
De plaatselijke jeugd hangt met hun motoren massaal rond bij de 7-eleven.
En echt iedereen in Thailand rijdt op een motor. Jong (vanaf 10 jaar) en oud.

We hebben bij een 'local dining place' gegeten. Jenny had chicken with cashewnuts on top of plain rice, en Rene had fried rice with seafood.
Daar Rene daarna nog niet verzadigd was, heeft hij ook nog een stuffed omelet genomen. Deze was magical!
Aangezien 'het' gebeurt bij de 7-eleven, hebben we ons daar een alcoholische versnapering (bier en breezer) gekocht, en zijn we er tegenover op een bankje gaan zitten.
Lekker lui zijn en niets doen in een 'lazy town'.

Gisteren hebben we dus onze tour langs diverse eilandjes in 'the pocket of the Andamansea' gedaan.
Naast ons bestond de groep uit een Duits
(sullig en saai) stel en twee jonge meiden uit Zwitserland.
We werden vanaf ons hotel met een sawngthaew opgehaald en naar de pier 10 kilometer verderop gebracht.

Voordat we 'the Andamansea' opvoeren, hebben we een uur door smalle en ondiepe geulen door een mangroven-bos gevaren.
Een mooie en aparte omgeving, die wirwar van boomwortels in het zoute water met daarboven appeltjesgroene bomen.

Eenmaal op de zee hebben we een aantal eilandjes aangedaan. Op een van die eilanden zijn we met een aantal zaklantaarnen een grot wezen bezichtigen. Echter niet zo ver de berg in, want al snel bleek dat de zaklantaarns voorzien waren met praktisch lege batterijen.
Tja, Thai......
Bij een van de eilanden hebben we nog een mooie baai gezien. Edoch, niet zo mooi als die op Ko Phi Phi Leh.
Op weer een ander eiland moesten we door een grotje kruipen, waarna we uitkwamen bij een 'lagoon'. Not a blue one, but still beautiful.

Daarna hebben we middagpauze gehouden op een klein schelpenstrandje.
Na een welverdiende rustpauze van drie kwartier (want islandhopping is hard werken hoor!), werden we naar James Bond island gebracht.
Op dit eiland zijn opnames gemaakt voor de film 'The man with the golden gun'. Zoals Rene vantevoren zijn vermoeden al uitsprak, viel dit zwaar tegen.
How touristic can it get? Een en al prullaria in de verkoop en boatloads full toeristen die een half uur de tijd krijgen. Blegh!!!!

Als laatste in deze tour was een bezoek aan the fishing village. Deze staat op palen in het water tegen een Limestonecliff aan. Wij zouden daar blijven ter overnachting, het Duitse koppel voor 'a brief check' en de Zwitserse meiden hadden er de vorige nacht al overnacht. Toen we het dorp hadden genaderd, zagen we er een stuk of 6 zeearenden rondvliegen. Majestieus!!

Zoals we al in de L.P hadden gelezen, is het er erg toeristisch. En hoe, zeg!
Er waren 6 plaatsen waar de ontelbaar vele boten kunnen aanmeren en waar ook 6 megagrote vreetschuren aan verbonden zijn. Het overdekte binnengedeelte van het dorp, waar alle vreetschuren op uitkomen, is volledig ingericht als 1 grote 'shopping male' met allemaal prullaria-winkeltjes.
Aan de buitenkanten van het dorp wonen de mensen en hebben ze hun ziekenhuisje, moskee en schooltje.
Het is best wel een groot dorp met zo'n 200 huishoudens en zo'n 2000 inwoners. Oorspronkelijk zijn ze 200 jaar geleden uit Java gekomen.

Na praktisch het hele dorp te voet te hebben 'ontdekt', was het ons opgevallen dat de mensen allemaal fel gekleurde vogeltjes in kooien bij hun huis hadden hangen en dat ze allemaal mooi bloeiende planten en struiken in potten hadden staan. Wat wel triest was om te zien, was dat er ook een zeearend was gekooid.
En in tegenstelling tot de vogeltjes die tenminste nog een beetje konden fladderen in hun kooien, kon de zeearend zich amper in zijn kooi omdraaien. Moeilijk om zo'n prachtige en majestieuze vogel gekooid te zien.

De mensen zelf waren naar ons toe ook minder vriendelijk dan we doorgaans in Thailand gewend zijn. Het zal wel door de hordes toeristen komen die elke dag aan komen varen.

Tegen 17.45 uur vertrok de laatste boot met dagjestoeristen, waarna er een heerlijke rust over het dorpje neerstreek.
Een dorpbewoner wees ons op het feit dat je aan de andere kant van het dorp een mooie zonsondergang kunt zien. Dus togen we daar naar toe.
We kozen voor het schoolterrein en dat bleek een goede keuze te zijn.
Alle jongeren van het dorp waren daar op het betonnen sportveld aan het voetballen. De oudsten onder hen waren heel fanatiek bezig op het 'hoofdveld', terwijl de wat jongere kinderen op het 'bijveld' bezig waren.
We zijn daar gaan zitten en hebben zowel het voetballen als de ondergaande zon aanschouwd. Op het 'moment surpreme' hebben we een aantal mooie foto's van de ondergaande zon genomen.

Tegen 19.00 uur zijn we naar het restaurant terug gegaan, waar we onze maaltijd geserveerd zouden krijgen.
Aangezien we geen stromend water op onze kamer hadden, zijn we ongewassen en onwelriekend aan tafel geschoven.
Maar dat gold ook voor de andere 'farang' die aan tafel schoven. Dit waren een viertal Spaanse dames en twee Duitse koppeltjes.
De maaltijd die geserveerd werd zag er prachtig en smaakvol uit, dus 'we dug in'.

Gaandeweg de maaltijd werd de conversatie aan tafel levendiger en uitbundiger. Toen eenmaal de beroepen die we uitoefenden aan bod kwamen, bleek iets heel frappants.
Van de 10 mensen aan tafel, waren er 6 die bezig waren met hun medicijn-studie, danwel hadden deze net afgerond.
Het waren de vier Spaanse meiden en een van de Duitse koppels. De vrouw van dit koppel bleek ook nog eens Nederlandse ouders te hebben. Ze was zelf wel in Duitsland (Koln) geboren, maar sprak desalnietemin vloeiend Nederlands. Allen moesten nog wel beginnen met hun specialisatie. Drie hadden gekozen voor Pediatrie en twee anderen voor Chirurgie. Een van hen had nog geen keuze gemaakt.
Nog zoiets opvallends....
Drie van de tien personen werken of gaan in de toekomst werken met mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking. Van ons is het algemeen bekend. Van het andere Duitse koppel bleek de man namelijk een opleiding tot leraar op een soort van (Z)MLK school te volgen.
Zijn vriendin deed een mode-opleiding. Het was ook een zeurderig popje!!
Het was al met al een gezellige keuvelavond.
Het is erg mooi om met vreemde mensen uit andere landen kennis te maken en te praten. De verschillende talen, tongvallen en individuen gaven een bijzondere kleur aan de avond.

Nadat Rene een aantal keren had gecontroleerd of het water inmiddels al stroomde en dit telkenmale niet zo bleek te zijn, heeft hij in een onderonsje met de 'gastvrouw' dit aangekaard.
Daarna konden we ons alsnog douchen, maar wel in een andere kamer op de benedenverdieping.

Na op onze kamer nog een zakfles Sang Sum rum met cola saampjes soldaat gemaakt te hebben, schoven we tevreden met een volle maag, een lichtelijk beneveld hoofd en een schoon lichaam onder onze klamboe.

Vanochtend zijn we na een snel ontbijt, koffie met een soort van oliebol Thai-style, in de boot gestapt. Na een half uur gevaren te hebben arriveerden we bij de pier op het vaste land.
Vandaar ging het met de sawngthaew naar 'the touristoffice'.
We zaten met welgeteld 21!!! personen hutjemutje in deze omgebouwde kleine truck. Prachtig, want dat is Thailand!!
Eenmaal terug bij het kantoor van de tour-operator, hebben we afscheid genomen van 'de reisgenoten'. Iedereen ging ieders eigen weg.

Wij gingen met de bus naar Ranong, een reis van vijf uur.
Hier kunnen we kort over zijn. Het viel tegen. Het was al weer een poosje terug dat we zo lang aaneen hadden gereisd. Het was tevens zeer warm in de bus, ook al was het een aircon-bus.
Om 15.30 kwamen we in Ranong aan.
We werden bij 'the busterminal' opgevangen door motortaxi-drivers die ons wel naar het door ons uitgekozen hotel wilden brengen.
Maar met backpack en al hebben we daar (nog steeds) geen zin in, dus zijn we met de L.P. in de hand (waarin de plattegrond van Ranong staat) aan de wandel gegaan.

Na een 500 meter lopen stopte er voor ons een politieauto. De agent deed de deur open en vroeg vriendelijk waar we heen moesten. Toen we de naam van het hotel noemden, zei hij dat hij ons wel even heen zou brengen. Het bleek een jonge agent te zijn met een wel erg donkere en blitse zonnebril op zijn neus.
Na de backpacks op de laadbak van zijn pickuptruck gegooid te hebben, zijn we na een kleine discussie ingestapt.
Jenny wilde namelijk liever niet naast de agent voorin plaats nemen, want ze was nogal beduusd vanwege de geste van de agent om ons naar het hotel te brengen en ze voelde er niet zoveel voor om met hem te communiceren.
Daar we de geste van de agent bijzonder waardeerden, vond Rene het echter wel passen dat de agent voorin vergezeld werd door een mooie blanke jongedame, daarmee Jenny ook een beetje plagend.
Dus na daar kort en bondig even over gepraat te hebben, nam Rene (snel) achterin plaats en Jenny dus voorin.
Na een korte rit waarin nauwelijks gecommuniceerd werd, arriveerden we bij Sin Tavee Hotel. We hebben daar een prima kamer. Ruim, geheel betegeld en met een redelijk matras voor 160 baht. Kijk, dat zijn nog eens prijzen!

We zijn vrij snel daarop wezen eten, een Indonesian style fried rice. Jenny vond deze zozo, Rene vond het heerlijk.

Daarna hebben we nog even (ahum, 2 1/2 uur) een verslagje (ahum) gemaakt.
En nu hebben we alweer honger, dus adieu mes amies!!!

Laa kawn!!