én weer een dagje motor rijden!

Sà-wàt-dii,

Afgelopen maandag (we weten het niet zeker, want we weten onderhand haast niet meer welke dag het is), zijn we op de motor de zuidelijke kant van de vallei van Pai wezen checken.
Daar zijn we ook door een aantal hilltribe-villages gereden. Maar ze leven min of meer op dezelfde manier als de Thai, maar dan wel een stuk armoediger. Deze hilltribe-people hebben van de Thaise overheid wel een id-kaart gekregen, echter zonder een nationaliteit erop. Dat betekent dat ze niet volledig vrij zijn om te gaan en staan, dus geen volledige opname in de Thaise maatschappij.

Na zo'n uurtje lekker relaxed rondgekoetst te hebben, kwamen we een roadsign tegen waarop het plaatsje Ban Wat Chan stond aangeduid. Dus ook maar effe checken, dachten we! Na enige kilometers gereden te hebben, wisten we dat het een nieuwe weg in constructie was. Na zo'n 20 kilometer gereden te hebben, kwamen we erachter dat Ban Wat Chan nog eens zo'n 25 kilometer rijden was.
Aangezien we in eerste instantie het plan hadden om het rustig aan te doen vandaag, hebben we daar beraadslaagd wat verder te doen. Aangezien de eerste 20 kilometer al fantastisch rijden was, want veel bergop, dus steeds hoger komende, besloten we om gewoon door te gaan tot aan het plaatsje.

Na gecontroleerd te hebben of we genoeg benzine hadden (plenty), zijn we verder gekoetst. De omgeving was wederom adembenemend, met riviertjes, jungle 'all over' en prachtige vergezichten bovenop de bergen. De weg was hier en daar nog niet meer dan een grindweg, hetgeen het rijden bij tijd en wijle best moeilijk maakte, met name bij afdalingen. Dan heb namelijk je het gevaar dat als je teveel snelheid maakt, je niet meer verantwoord kunt remmen. Maar al met al ging het allemaal redelijk goed.

Op een gegeven moment keek René nog eens naar de benzinemeter en hij schrok zich een hoedje. Deze stond al gevaarlijk in het rood, terwijl we nog niet in de buurt waren van het dorpje. We moesten toen nog een kilometer of 17 afleggen, dus we zagen ons al stranden 'in the middle of nowhere' temidden van niets anders dan jungle.
Je kunt je voorstellen dat dat enige spanningen met zich meebracht, hetgeen vreemd genoeg bij ons op de lachspieren werkte. Al dat klimmen kostte veel meer benzine dan vantevoren ingeschat!!

We zijn toen maar begonnen aan de klim die voor ons lag, niet wetende hoe lang die zou zijn. Nou, daar kwam maar geen eind aan, dus het werd steeds spannender!! Uiteindelijk bleek het een klim van 15 kilometer te zijn met hier en daar kleine afdalingen. Toen we, 'thank god', de top hadden bereikt, besloot René om te gaan afdalen met de motor uit om zodoende benzine te besparen.
Dit houdt wel in dat de afdaling gevaarlijker wordt, want je remt dan niet meer op de motor af naast het normale afremmen met de remmen.

Toen René de motor afzette aan het begin van de afdaling, zonder Jenny daarvan op de hoogte te stellen, schrok Jenny behoorlijk. Ze dacht toen vanzelfsprekend dat de benzine op was. Dat was wederom bulderen van het lachen, waarbij ons de tranen over de wangen biggelden. Tja, wat spanningen dan teweeg kunnen brengen!!

De afdaling zelf was magnefiek. Werkelijk schitterend om als activiteit te doen. Toen we aan de voet van die berg beland waren, zagen we een aantal wegwerkers. Na een zeer basale communicatie, noem het hints, werd het ons duidelijk dat het nog 2 kilometer naar een tankstation was. En dat is met het laatste restje benzine ook nog gelukt.

Toen we Ban Wat Chan binnen reden hebben we werkelijk héél hard enige vreugdekreten geuit, hetgeen bij de locals vreemde gezichten opleverde.
But who gives a f...!!
Wat een opluchting was het om weer in de bewoonde wereld te zijn!!!

Na de tank tjokvol gegooid te hebben en enige verfrissingen genuttigd te hebben, waarbij we van een local stikky rice in een bamboo-scheut kregen (erg lekker), hebben we al snel de terugreis aanvaard.
We hadden namelijk voor de namiddag wederom een sessie zwavelbad/hotspring én sauna gepland en we waren veel tijd 'kwijt geraakt' aan de enorme klimrit.

Op de terugweg kregen we veel waarderende en lachende blikken van de wegwerkers, waaronder aardig wat vrouwen. Waarschijnlijk omdat ze vonden dat we niet klein te krijgen waren, of zo iets.
Omdat deze weg nog lang niet af is, rijden er ook maar heel weinig mensen. We zijn in totaal maar zo'n 20 voertuigen op die weg tegen gekomen. That says it all!!

Ook van de terugweg hebben we enorm genoten. Maar eenmaal weer aangekomen in Pai, waren we toch écht wel vermoeid én smerig van al het stof, dus we konden ook zeer goed een sauna gebruiken.

We zijn nog wel naar de hotspring geweest, maar aangezien we de sauna om 17.00 uur hadden gereserveerd en daardoor geen tijd meer hadden om nog even lekker een zwavelbad te nemen, zijn we er alleen wezen rondkijken. Maar pas nadat we er eerst héérlijke, zoute (hm..) french fries hadden gegeten. Na het ontbijt van 09.00 uur hadden we namelijk verder niets meer gegeten en het was inmiddels 15.30 uur.
We hebben gezien waar de bron aan de oppervlakte komt. Daar is het water 80 graden warm, constateerde René eigenhandig door er een vinger in te steken. Om lager op de heuvel er in te kunnen badderen, hebben de Thai ervoor gezorgd dat er van een nabijgelegen riviertje koud water aan toegevoegd wordt.

Bij de bron hebben we ook onze eerste
slang(etje) gezien. Veertig centimeter lang, met een grijs/blauw/bruinachtig lijf en een rood/oranje en groene kop.

Daarna zijn we naar de 'sauna' gereden en hebben er weer van genoten, ook al had de saunaman de 'sauna' te warm gestookt. Het was er 45 graden. Voor een normale sauna is dat te koud, voor een stoombad zoals deze is dat te warm. Dus in een half uur hebben we drie korte pauzes van zo'n 2 minuten ingelast.
Nadien waren we edoch wel verkwikt!

's Avonds hebben we ons innerlijke mens wederom laten verwennen door Noi.
Jenny had weer gekozen voor chicken with cashewnuts en René had een fish from Mae Nam Pai, het lokale riviertje, with garlic and pepper.Daarnaast deelden wij een fried mixed vegetable.
Het zag er allemaal erg mooi uit toen het geserveerd werd. Met name de vis. Noi had zich wederom enorm 'uitgesloofd' voor ons. En dat het verukkelijk was, zeg!!!!
Daarna zijn we nog even voor het laast kort Pai in geweest, onder andere om de motor terug te brengen en wat boodschappen te doen voor de lange busreis van morgen om daarna vroeg ons nest in te duiken.

Seeya!!!!!!