Treinen

Sa-wat-dii peoples,

Vanmorgen hebben we 'afscheid' genomen van de staff van Pong Phen Guesthouse. De meiden waren namelijk erg gezellig, vriendelijk en behulpzaam. Ze konden net zo goed Nederlands als dat wij inmiddels Thais kunnen (zééér basic). Om 06.00 uur stonden wij vandaag op, want we moesten met de trein van 07.20 uur vanaf Kanchanaburi naar Bangkok Noi.
Eenmaal op Bangkok Noi aangekomen, werden we aangesproken door een jong Canadees stel. Ze vroegen waar wij heen gingen. Toen ze hoorden dat wij dezelfde plannen hadden, stelden ze voor om samen met hen een taxi te delen naar Hualamphong Station in Chinatown (downtown Bangkok). Aangezien René precies wist hoe daar met het openbaar vervoer ( public boat en de benenwagen) te komen, hebben we ze op sleeptouw genomen. Een taxi is ook veel te duur (150 baht) ten opzichte van de public boat (veel leuker dan taxi) en benenwagen (11 baht).
Vlak voor dat we op Hualamphong Station aankwamen, viel Jenny voorover op haar knieën en handen als gevolg van een kuil die ze over het hoofd had gezien. De schade was een blauwe knnie met een kleine zwelling en een licht verstuikte enkel. Niets om echter ongerust over te zijn.
Na het aanschaffen van de trein-tickets voor een lousy 15 bath zijn we met z'n vieren cheap cheap wezen eten bij een straattentje die René nog kende van zijn vorige trip. We moesten namelijk 2 1/2 uur wachten op onze trein. By the way, Hualamphong Station is rond 1910 ontworpen door een Nederlandse architect. Leuke bijkomstigheid, niet?
Gedurende het wachten op de trein, heeft René een drietal Gusthouses gebeld om te vragen of ze rooms available hadden. No!! Dus dat voorspelde weinig goeds.
Eenmaal aangekomen op Ayuthaya Station en met de ferry overgestoken (aangezien de stad is omgeven door water als ware het een eiland), zijn we als de donder, dus in een hoog tempo lopend, op zoek gegaan naar een Guesthouse met rooms available. Er waren namelijk meer farang in de trein die een room nodig hadden en veel toko's zaten dus al vol...
We zijn uiteindelijk vrij vlot 'geslaagd'. We hebben nu echter wel een room in een shitty Guesthouse. Goor, met wanden van triplex en een staff die we voor geen meter vertrouwen. We hebben dan ook alles van enige waarde bij ons.
Na ons gedouched en verschoond te hebben, aangezien het erg warm en stoffig was vandaag, zijn we gelijk op pad gegaan om voor de volgende dagen een ander Guesthouse te regelen middels reserveren. En er gloort hoop 'on the horizon'.
We zijn als eerste een Guesthouse wezen checken waar René 2 jaar geleden met de meiden uit Amsterdam heeft geslapen. Dit Guesthouse had hij vanmiddag telefonisch ook al bereikt, maar full! Toen wij de eigenaresse (een geweldig leuk oud en vriendelijk vrouwtje) echter hoogstpersoonlijk spraken en ze van René hoorde dat hij twee jaar geleden ook al eens bij haar was geweest (ze had toen net haar Guesthouse geopend), ging het roer om. You old guest? Then I have loom for you tomollow!! Dat is wat wij wilden horen. Jenny was lichtelijk ontroerd door deze hoog gewaardeerde oude dame. Ook René kreeg een warm gevoel.
Tevens konden we bij haar onze dirty laundry kwijt. En dat was nodig ook, want wij beiden zijn zo'n beetje door onze schone kledij heen.
We moeten komende nacht in that shaggy place doorkomen en dan kunnen we morgenvroeg onze gear bij haar kwijt en dan morgenmiddag na het sightseeing van enige wats, kunnen we fijn bij haar inchecken. Haar Guesthouse is een oud Thais huis gemaakt van teakhout. Echt geweldig mooi en luxieus voor die prijs.
Vanavond zijn we nog even op een nightmarket geweest. Daar hebben we een soort van softdrink orange gekocht. Het zat in een zakje, dus soep'n uut'n zakkie!!!
Morgenvroeg gaan we natuurlijk een motortje huren en zullen we eens wat wats bekijken.

Het was al met al een lange reisdag met de trein. We hadden er ook voor kunnen kiezen om met de bus van Kanchanaburi naar Ayuthaya
te gaan. Dit zou zo'n 2 1/2 uur duren. Edoch, we crazy Dutch people kozen ervoor om al met al 9 uur (inclusief 2 1/2 uur wachten op Hualamphong Station) onderweg te zijn.

Jaja, zelfs van een niet zo bijster bijzondere dag weten we nog een ellenlang verslag te maken.

Tot de volgende keer.