Ons verblijf op Ko Phi Phi

Sà-wàt-dii,

21 februari

Na een erg beroerde nachtrust voor René, aangezien hij slaapt op een matras 'hard as a rock' en zijn klamboe niet goed hing, was hij al om 06.30 uur opgestaan.
Een kwartier later werd Jenny ook wakker (deels vanwege René's gemopper en omdat ze naar het toilet moest) en zaten we gezamenlijk in de zeebries op onze veranda.
Het restaurant waar we daarna hebben ontbeten, is er eentje gemaakt van aangespoeld hout en andere natuurlijke materialen.

Vanaf Hat Rantee zijn we de heuvel opgeklommen via een 'tricky jungletrail'. Deze was bij tijd en wijle erg stijl en ging over grind, rotsen en boomwortels. Eenmaal aangekomen op het viewpoint op de heuvel (op 186 meter hoogte) hebben we een noodzakelijke pauze genomen om op adem te komen en om tevens wat vocht tot ons te nemen.
Toen we boven aankwamen, was Jenny verbaasd over de kleurige tuin aldaar gelegen.
René wist hiervan, maar had bewust zijn mond gehouden.
Het uitzicht vanaf dit punt is ronduit fabelachtig. Je kunt de baaien Ao Ton Sai en Ao Lo Dalam zien liggen en tevens heb je een mooie kijk op Ko Nok, het onbegaanbare en onbewoonde deel van Ko Phi Phi Don, en Ko Phi Phi Leh (afzonderlijk eilandje).
Ko Nai, het deel van Ko Phi Phi waar wij verblijven en waar het viewpoint is, is het begaanbare en bewoonde deel van Ko Phi Phi Don.

Daarna zijn we afgedaald naar Ton Sai Village. Dit dorpje ligt op de smalle landstrook (oftelwel beide baaien) van 150 meter dat tussen Ko Nok en Ko Nai ligt.
Deze afdaling bestond uit een lang, slingerend en steil pad van zo'n 300 meter en daarna een trap van meer dan 350 treden.

Eenmaal beneden zijn we de schade gaan checken die de Tsunami heeft aangericht. Ook al is er al weer redelijk wat gebouwd en zijn ze nog flink bezig met bouwen, René was verbouwereerd over wat hij daar aantrof. Hij herkende het plaatsje als dusdanig haast niet meer.
Alleen het deel van het plaatsje aan de pier-kant is zo goed als intact gebleven, dit omdat de Tsunami vanaf Ao Lo Dalam aan land is gekomen.
We herkenden een hotel van televisiebeelden. In dat hotel hadden namelijk toeristen vanaf hun balkon op de tweede verdieping video-opnamen van de Tsunami gemaakt.
Vele Guesthouses, winkeltjes, en dergelijke zijn volledig weggeslagen. Het was voor ons beiden indrukwekkend om daar te lopen.
Na zo een poosje door Ton Sai Village te hebben gelopen, zijn we neer gezegen bij de Pier. Hier komen dagelijks erg veel ferry's aan met farang die voor een wijle blijven, of met Thai en farang die voor een dagje blijven.

Tevens komen er dagelijks vele vrachtscheepjes om het hele eiland te bevoorraden.
Groente, vis, fruit, onnoemelijk veel ijsblokjes in zakken, tuinstoelen, schoonmaakartikelen, frisdrank, bier, eieren, etc., etc.
We hebben ons hier urenlang vermaakt met het aanschouwen van dit alles.

Bij het uitladen van de vrachtscheepjes worden de goederen in karretjes geladen die door locals naar de plaats van bestemming (hotels, resorts, restaurants) worden geduwd. Je moet namelijk weten dat er op Ko Phi Phi geen auto's zijn.
Alles wordt met deze karretjes verplaatst. Zo zijn na de Tsunami bijvoorbeeld met dezelfde karretjes de lijken naar een centrale plaats vervoerd, waarmee ze nu hun normale dagelijkse werk uitvoeren.
De mannen die dit doen, zijn met recht gespierde spijkers, met name de armspieren zijn flink ontwikkeld. Dit zijn zo'n beetje de meest hardwerkende Thai die wij hebben gezien op het eiland.

Toen we op de pier stonden te kijken, was er een mannetje die een karretje gevuld met frisdrank op gang trachtte te brengen. Daarbij vielen 2 kratjes sodawater van zijn karretje, waarbij een aantal flesjes sneuvelden. Deze rommel werd met onze hulp opgeruimd.
Toen het karretje weer eenmaal geladen werd en ze het karretje weer op gang trachtten te brengen, vielen er weer kratjes frisdrank vanaf. Ditmaal Coca Cola.
Door al het koolzuur knapten een aantal flessen flink, waardoor René een sneetje in zijn linkerarm opliep, hetgeen best bloedde.
Daarop reageerde René enigszins pissig naar de 'duwers', dat ze aan de voorkant van hun karretje een stuk touw/spin moesten binden, waardoor hun handelswaar niet van de kar af kan glijden. Kort daarop kwam er inderdaad een stuk touw om de voorkant heen, wat een groot (sarcastisch!) applaus van René opleverde.

Het aanschouwen van de aankomst van alle backpackers is ook grappig om te zien. Alle touts en boatdrivers komen pas tot leven als er een ferryboat arriveerd. De backpackers worden dan werkelijk overspoeld door hen. Je ziet dan bij aardig wat backpackers de stress in de ogen, hetgeen wij ook wel eens ervaren hebben.

Zo rond 17.30 uur zijn we weer begonnen aan de weg terug. Dus eerst 350 traptreden en het slingerende steile pad omhoog tot aan het viewpoint. Eenmaal daar aangekomen ben je gewoon simpelweg buiten adem.
Dus hebben we daar een groot deel van de zonsondergang aanschouwd.
Echter niet alles, aangezien we voor het donker de steile afdaling over 'the jungletrail' afgerond wilden hebben.

Bezweet, moe en met spierpijn kwamen we aan bij onze hut. Na aldaar direct gebruik gemaakt te hebben van onze 'open air bathroom', zijn we gelijk doorgegaan naar Tune In Rantee Land restaurant.
Ook dit restaurantje is gemaakt van aangespoeld hout en andere natuurlijke materialen. Hier spelen ze met name hippie muziek, vanavond The Beatles. Het is een toko met een 'positive fibe'!
Rene heeft een green curry with beef, garlic, chilli and basil leafs gegeten en Jenny had rice with beef, onion and mushrooms.
Aangezien we bere-honger hadden, na al het geklim en geklauter, hadden we daarnaast ook nog gebakken tomaten met olie en oregano.
'It goes without saying' dat het allemaal zeer goed smaakte.

De handeling eten echter, was enigszins moeilijk uit te voeren. Ze hadden namelijk geen fatsoenlijke eettafel, dus moesten we met het bord op de knieën eten, danwel helemaal voorover gebogen boven het lage tafeltje hangen.

Eenmaal terug bij onze hut is Jenny gelijk onder haar klamboe geschoven, terwijl René plaats heeft genomen in de hammock. Om te genieten van de zeebries, de geluiden van de jungle en de zee en om de sterren te aanschouwen.

Laa kàwn!