Laatste dag Ranong, reis naar Prachuap Khiri Khan.

We hadden op de dag van aankomst al snel besloten om niet langer dan de geboekte twee overnachtingen in Ranong te blijven. Het is er continue zwaar bewolkt en het regent er vaak en veel. Tevens is de vibe, zowel in het stadje als bij The B Ranong hotel, niet positief.. De ligging van Ranong is wel mooi, in een valei omringd met mooie weelderig begroeide heuvels.
Onderweg naar Ranong was ik al druk in de Lonely Planet wezen zoeken naar een vervolgbestemming na Ranong en leek deze gevonden te hebben in de plaats Prachuap Khiri Khan.
De bedoeling was eigenlijk om op onze weg naar het noorden richting Bangkok, Hua Hin aan te doen. Al redelijk dichtbij Bangkok zodat de laatste reis, die op Sanne's verjaardag gepland staat, niet erg lang zou duren.
Omdat er daar echter ook een bomaanslag is geweest en het centrum is/was afgesloten, ben ik in mijn zoektocht naar een vervangende bestemming gestuit op Prachuap Khiri Khan.
Dit is een stadje dat net als Hua Hin aan The Gulf of Thailand ligt, maar dan 100 Km zuidelijker. In The planet stond dat het een aantal mooie stranden had en het een laid back place was.
Lang niet zo toeristisch als Hua Hin of andere badplaatsen, maar het schijnt wel net zoveel te bieden te hebben als die populaire badplaatsen.
Bij het inchecken in the B Ranong Hotel vertelden ze ons dat het ontbijt inbegrepen in de prijs was, maar voor drie personen.
Dit omdat onze tweeprsoonskamer met een extra bed was uitgebreid naar drie slaapplaatsen. Dat we er met z' n vieren sliepen deed blijkbaar niet ter zake. Voor de vierde persoon moesten we bijbetalen. Ook geen punt hoor, €2,50 meer of minder is geen overweging waard. Maar toen we gistermorgen in het bijbehorende restaurant aanschoven voor het lopende buffet, kregen we van het meisje daar te horen dat het voor ons allemaal gratis was.. Ook goed!
Na ons uitgebreid tegoed gedaan te hebben aan dit buffet, zijn we de straat opgegaan om vervoer te vinden.. Nee.., dat moet ik anders formuleren..
We liepen de straat op zodat het vervoer ons kon vinden, want zo gaat dat in Thailand. Zo gauw je op straat loopt, wordt je alras aangesproken door drivers van diverse vervoersmiddelen met;" where you go?". En/of;"you want taxi?"
We hadden namelijk besloten om naar een hot spring net buiten het stadje te gaan om te badderen. Alras kwam er een motor tuk-tuk aan and off we went!
Eenmaal aangekomen en eerst rondgekeken te hebben, zijn we naar een spa gegaan met het idee om daar enige uren vermaak te hebben. Maar het was nogal exclusief en dus duur. Dat zou zo maar per persoon omgerekend € 75,- kunnen gaan kosten en dat was dus niet de bedoeling. Er was echter ook een public place met vier kleine badjes waarvoor je per persoon €1,25 moest betalen. Voor de kinderen hadden die badjes al aantrekkingskracht genoeg, dus kozen we daarvoor. Na een tweetal uren liet de innerlijke mens niets aan onduidelijkheid over, die voelde zich verwaarloosd, dus zijn we het tegenoverliggende restaurant binnen gelopen voor de lunch. De kinderen hadden hun keuze laten vallen op de patat en niet de Padthai... Hihi..
Ik nam een fried rice with pork en Jenny fried chicken with cashewnuts.. Daarbij weer lekkere ( vonden Jenny en ik, Ramon niet) fruitshakes, behalve Sanne.. Zij nam een strawberryjam shake.. Ik en Jenny een Dragonfruit shake en Ramon een mango shake.. Zo'n Dragon fruit is een machtig mooi ding. Ovaal van vorm, rood en groen van kleur van buiten met (uit)steek(s)els, met grijs vruchtvlees met zwarte pitjes. Ramon had zijn mango shake van de groene mango en die is wat zuurder en die behoefde hij niet. Dus ruilde ik de mijne met die van hem. Ik vond de mango schake namelijk goed te pruimen en Ramon vond de Dragon fruit shake ook prima...., voor de eerste drie slokken. Daarna haalde hij ook zijn neus op voor deze shake.. Tja.. Ook Sanne vond uiteindelijk haar strawberryjam shake iet zo lekker, veel te zoet. En dat was die shake.., mier - en mierzoet!!
Het regende deze dag ook vaak én veel. We hebben daardoor ook lang in het restaurant gezeten. Toen het eenmaal wel droog werd zijn we meteen gaan lopen richting centrum. Nu duurde het wel een hééééle poos voordat iemand zijn vervoermiddel aan ons aanbood, wel 1 kilometer of zo!! Pfffff..., zo ver lopen zijn we bijna ontwend.. Hihi..
We waren op de helft van de middag toen we weer bij the B arriveerden. De kinderen wilden natuurlijk dolgraag zwemmen on top of the roof. Ik wou echter eens even uitzoeken waar de opstapplaats voor de minivan naar Chumphon was, want in onze opinie zouden we in Chumphon moeten overstappen op een andere minivan naar Prachuap Khiri Khan. Na eerst een pokke eind de verkeerde kant te zijn opgelopen en dus datzelfde stuk terug, kwam ik uiteindelijk op de plek waar de minivanopstapplaats zou moeten zijn. Daar was echter niets van te ontwaren. Er was al een korte wijle eerder een zwarte Mercedes van de 300 serie vlak achter mij gestopt en vanuit de auto werd ook op luide toon iets naar mij geroepen. Daar ik het niet verstond en het tevens afwijkend vond, ben ik stoïcijns doorgelopen. Tien minuten later stopte dezelfde auto pal naast mij, ging er een geblindeerd raampje open en zag ik een man van pak ' m beet halverwege de vijftig zitten. Hij vroeg op vriendelijke toon wat ik aan het zoeken.. Hij had mij blijkbaar met de kaart in de hand zien zoeken. Toen ik het hem uitlegde vertelde hij dat de minivans ook op de busterminal voor grote bussen vertrokken (the Lonely Planet had zijn zaakjes niet voor elkaar, en ik dus ook niet) en bood mij aan om me daar heen te brengen.
Ik bedankte vriendelijk met de uitleg dat ik en mijn gezin pas morgen wilden vertrekken en dat ik de busterminal wel wist te vinden, waarna onze wegen, na een hartelijke groet, weer scheidden..
Toen ik terug was bij het hotel, lagen Sanne en Ramon héérlijk te genieten van het zwembad en de drijvende ligstoelen die Jenny voor ze in het bad had gegooid.. Mooi om te zien hoe (onze) kinderen kunnen genieten van de kleine dingetjes des levens en hoe weinig interessant zaken zijn die volwassenen interesseert.
' s Avonds hebben we gemakshalve weer in het bijbehorende restaurant gegeten, want één bui op de kop betekent dat je doorweekt bent. En er vallen hier enorm veel van dergelijke buien!
Ik begrijp nu ook, door het aan den lijve ondervonden te hebben, waarom dit de natste regio van Thailand is!! Daarentegen is het ook het groenste en meest weelderig begroeide deel van Thailand dat we aanschouwd hebben!! Wat prachtig!!
De maaltijd van de avond behelsde voor de kinderen chicken with cashwenuts. De enige dame die goed Engels sprak en er daarom ook telkenmale bij geroepen werd door haar collega's als wij een bestelling wilden plaatsen , benoemde dat het waarschijnlijk not spicy moest zijn. Goed bedacht meid!! Lijkt me wel hé.., met kinderen!! Jenny nam de Massamancurry with chicken en ik de orange curry with pork. Ze vroeg hoe spicy wij het wilden hebben, dus we zeiden a little bit spicy.. Ik benoemde nog dat dat vaak al te spicy was, dus doe kalm aan met het spicen van de maaltijd!! Vanzelfsprekend kwamen we bedrogen uit.
Voor het eerst in onze reis klaagden de kinderen erover dat hun maaltijd te pittig was. Onze curry' s waren zelfs van een buitencategorie pittigheid.. Tevens hadden ze mij geen pork gedaan maar shrimps.. Het blijft voor Thai toch moeilijk om zaken écht goed te doen, altijd mankeert er wel wat aan, in de meest brede zin des levens!! Jenny en ik hebben ons vrouwmoedig door de maaltijd gewerkt. De lichaamstemperatuur steeg enige graden en the bodyfluids stroomden rijkelijk uit de ogen, neus en huid.. Sanne had ook praktisch alles opgegeten, Ramon gaf er snel de brui aan.. Zo van.., dat komt er bij mij niet in!! De smaak van de maaltijden was wel erg goed.., maar door de pittigheid konden we er niet ten volste van genieten.
Dit restaurant trekt voornamelijk Thai die wel wat te makken hebben en het er goed van nemen qua eten en drank..
Ook was er vanavond, net als gisteravond live muziek..
Daar we de kwaliteit ervan inmiddels wel kennen, zijn we voorafgaand aan the bands first sessie in de hoogste versnelling vertrokken richting onze kamer. Daar hoorde je het tenminste nog enigszins gedempt!!
Er aan ontkomen lukte echter jammerlijk genoeg niet.
De wekker werd gezet op 06.30 uur alvorens onze moeite lichamen te rustte te leggen, want er stond morgen wederom een reisdag te wachten.
We zaten vanmorgen om 07.00 uur aan het ontbijt, met de gedachte om rond 07.45 uur te vertrekken. Een beetje naïef en ondoordacht.., gezien het schildpaddentempo van eten van met name Sanne.. Wat eet dat wichie elke keer toch bijzonder traag, soms frustrerend hoor.. Wat je ook zegt of doet.., het maakt geen donder uit.. Nu ja.., we vertrokken uiteindelijk om 08.15 uur.
Na nog geen 100 meter gelopen te hebben kwam er reeds een auto tuk-tuk aan. Na gevraagd te hebben of hij naar the busterminal ging (kap..) en wat het zou kosten, stapten we in. De communicatie verliep stroef, want de zachtaardige man kon amper Engels, maar ik maakte eruit op dat het dertig baht per persoon was. Toen we er waren en ik hem 100 baht gaf en nog op zoek was naar een 20 baht biljet, begon hij al wisselgeld bij elkaar te zoeken en gaf mij vier biljetjes van 20 baht en zat nog te zoeken naar muntjes. Toen begreep ik dat hij 3 baht per persoon bedoelde, hetgeen hem dief van eigen portemonnee zou maken. Dus gaf ik hem drie briefjes van 20 baht terug, daarmee hem 80 bath betalend voor de rit. Hij was blij verrast en uitte zijn dankbaarheid, dus counterde ik terug met dankbaarheid voor het brengen. Beide partijen vervolgden daarna met een goed gevoel hun beider weg.
Op the busterminal werden we gelijk aangesproken door een vrouw met, where you go? Prachuap Khiri Khan, madam!
Ze wees op een bus die daar heen ging en toen we keken zagen we dat het een bus naar Bangkok was en die dus langs/door Prachuap Khiri Khan zou gaan. De dame in kwestie bleek de conductrice van de bus te zijn en dirigeerde ons naar het ticketloket. Voordat we bij onze zinnen waren, waren we reeds in het bezit van vier kaartjes voor de grote bus die pas om 10.30 uur zou vertrekken, terwijl we initieel de gedachte hadden om met de minibus te reizen. Hetgeen duidelijk maakt dat we soms nog best beïnvloedbaar/naïef zijn!!
We moesten dus twee uur wachten op het station.. Nu klinkt dat alsof dat héél vervelend is, maar dat ervaren wij in Thailand helemaal niet. Er valt genoeg te zien op zo' n station en de kinderen vermaken zich wel met hun leesboeken (Sanne met Jan, Jans' en de kinderen en Ramon met Donald Duck) en het doen van spelletjes met pappa, zoals tikkertje en verstoppertje spelen. En dat vinden de aanwezige Thai weer een mooi schouwspel, waardoor er een mooie sfeer ontstaat met goedkeurende blikken en gelach over en weer. Één van de chauffeurs van de bussen was duidelijk gecharmeerd van Ramon en kwam twee maal even naast én aan hem zitten. Het is en blijft opmerkelijk!!
Vlak voor vertrek hebben we allemaal nog even onze blazen geleegd en travelfood gescoord (twee zakken chips, een doos pringels, 4 rollen mentos, een zakje cashewnoten,een zakje Thaise koekjes en 2 flesjes water) en namen we plaats in de bus.
Aan het begin van de reis stopte de bus op een aantal aparte plekken en werd er van alles en nog wat in de bus geladen en werd er betaald aan de chauffeur, hetgeen doet vermoeden dat de chauffeur de bus gebruikte voor het aanbieden van vervoer van zaken van anderen tegen betaling. Dus een aardige illegale bijverdienste. Dat de mensen in de bus daardoor langer onderweg waren, tja who cares!!
In Chumphon (reeds aan de oostkust, aan de golf van Thailand) was de eerste stop na ruim 2 uur rijden. Vijf minuten.. Net genoeg om wederom de blazen te ontlasten én net zo belangrijk.., om een sigaretje te roken. Om 14.30 uur stopten we ergens voor een half uur, zodat de passagiers iets konden gaan eten. Echter was er een uur daarvoor een oude vrouw met etenswaar ingestapt. Ze had sticky rice with pork dat ze aan de man bracht. We namen vijf porties af, want het is een verduveld lekker goedje. Daardoor hoefden we bij deze pauze geen eten. We hebben bij de 7-eleven wel drinken gekocht. Er stonden daar ook twee videogames, autoracen. Dit trok Ramon enorm, dus gooide ik er 10 baht, waarna het joch los ging... Hij vond het prachtig.
Toen wou Sanne vanzelfsprekend ook, dus hop in de andere automaat ook 10 baht. Maar zo behendig als dat Ramon was in het spel, zo onhandig was Sanne. Ze gaf het dan ook snel op en stapte uit de machine. Dus stapte ik in, want the game was still on!! Ook mijn skills waren natuurlijk bovenmatig, het ging lekker.. Ramons game was ondertussen afgelopen en stond naast mij te drammen dat hij het wou overnemen.. Na hem eerst opgefokt te hebben door hem zijn zin niet te geven, te jennen en zelf door te spelen (hihi..), gaf ik het stuur aan hem over en ging hij fanatiek verder. Toen het spel uiteindelijk afgelopen was, bleken we gezamenlijk het record van het van de baan beuken van de tegenstanders in handen te hebben, hetgeen Ramon uiterst cool vond. De dames waren ondertussen maar weer eens naar het toilet gegaan, waar wij natuurlijk geen tijd voor hadden gezien het zeer belangrijke en intrigerende racespel.. Toen deze net afgelopen was kwam de conductrice ook aanlopen en zei lichtelijk geërgerd dat het tijd was om weer verder te gaan.
Okay.., dan doen we dat toch? Chill lady!! Jullie laten ons wachten met je illegale bijverdienste, wij hebben ook belangrijke zaken te doen hoor!! Dat waten gedachtenspinsels die ik niet daadwerkelijk uitsprak hoor!
Uiteindelijk arriveerden we om 16.30 uur in Prachuap Khiri Khan en werden we aan de vierbaansweg bij een nietszeggende halte verteld uit te stappen en vriendelijk gedag gezegd. En nu?
Er waren echter drie motortaxichauffeurs die er rond hingen en alras hun diensten aanboden. Dan zouden we dus met twee personen achterop moeten plus onze grote backpacks erbij. Dat zagen we in eerste instantie uit veiligheidsoverwegingen niet zitten, ook al hadden we in onze reizen in Thailand al wel veel gekkere dingen gezien qua hoeveelheid aan goederen en/of personen die op een motor vervoerd werden. Volgens de chauffeurs was er geen vuiltje aan de lucht, peace off cake!! Maar ja.., nu betrof het ook de veiligheid van onze kinderen en dan overdenk je zaken toch met een andere kijk..
Uiteindelijk besloten we het gewoon te doen, want tja.., je moet toch wat!! Op de ene motor kwamen Jenny en Sanne, waarbij Sanne tussen de driver en Jenny zat en de driver tussen zijn benen Jenny's grote backpack nam. In diezelfde formatie zaten Ramon en ik bij de andere driver op de motor and off we went!!
De chauffeur waar Ramon en ik achterop zaten had toch best wel moeite om in balans te blijven en moest geregeld even met de voeten aan de grond om de balans te houden.
Hij was zelf een dikke man en samen met ons gewicht schat ik dat het totale gewicht uitkwam op zo'n 200 kilo, terwijl zo'n Honda Dream motor ongeveer 120 kilo weegt. Tja..
Toen we het centrum van Prachuap Khiri Khan inreden zag het er allemaal mooi, schoon en netjes uit. Naarmate we dichter bij de zee kwamen werd het alleen maar beter, helemaal toen we langs de zee reden. Wat een prachtige baai, vol met kleine vissersbootjes en een paar eilanden vlak voor de kust.
Toen we eenmaal aankwamen bij het Guesthouse dat ik, op voorspraak van Jenny, op het station in Ranong reeds geboekt had, bleek deze ook prachtig te zijn... Pal aan de zee, met prachtige vergezichten.. Mijn keuze voor Prachuap Khiri Khan als vervanging van Hua Hin en Jenny's keuze voor Sunrisebeach Guesthouse was spot on!! Een bullseye!!
Hier zullen we de komende vijf dagen verblijven alvorens de 22e op de trein te stappen naar Bangkok. Het weer is hier ook aanmerkelijk beter, tenminste vandaag, ten opzichte van het weer aan de westkust (Krabi en met name Ranong).
Ik hunker wel weer naar wat meer zonneschijn en een blauwe lucht.. Binnen tien seconden na aankomst bij Sunrisebeach Guesthouse zag Sanne al dat dit Guesthouse ook een zwembad heeft, waarop door haar en Ramon met groot enthousiasme gereageerd werd. We hadden dit niet naar hen benoemd om ze te voorzien van een aangename verrassing bij aankomst na toch een redelijk lange reis.. Wat is ze toch ook scherp in haar observaties, als ook in wat ze hoort en zaken die ze onthoud.. Echt enorm!
We werden uitermate vriendelijk ontvangen door the staff en naar onze kamer geleid. Het Guesthouse is enorm goed onderhouden én schoon en onze kamer is ook uitstekend. Toen ik vanaf het busstation in Ranong telefonisch contact had met deze dame had ik ook nog geïnformeerd of ze ook een familyroom hadden.
Dat hadden ze, maar die was bezet. Toen ik haar hier vroeg wanneer die leeg kwam vertelde de dame dat er een Nedelandse familie in zat die morgen zou vertrekken.
Daarop vroeg ik of we dan morgen konden kijken en dat we er interesse in hadden. Ze reageerde met dat als we onze huidige kamer al mooi vonden we morgen iets zouden zien dat nog veel mooier zou zijn. Ze vertelde erbij dat the familyroom wel 2500 baht kostte, hetgeen gelijk bij verre onze duurste stek zou worden. Met één blik op elkaar werpend en zonder enig woord sprekende waren Jenny en ik eenduidig, who cares!
Dus vanaf morgen zitten wij in een grote familyroom met twee slaapkamers. Slapen we voor de tweede keer niet in één ruimte met de kinderen en/of met drie personen in een tweepersoonsbed. Ook wel eens lekker, ook al ervaren wij het samen op één kamer én met drie personen in één bed slapen als bijzonder, knus, intiem en gezellig.
Kort na aankomst lagen we al snel in het zwembad te dollen met de kinderen. Het begon reeds te schemeren toen we eruit gingen en ons klaar gingen maken om wederom weer uit eten te gaan. Héérlijk om 40 dagen lang je niet te hoeven bekommeren om het maken van een ontbijt, lunch of avondeten. Laat staan daarvoor boodschappen te moeten doen!!
We zijn hier naar de pizzeria geweest en de pizza's smaakten uitstekend. Wel was de bediening weer eens héél typisch, maar ja.., dat is Thai style za'k maar zeg'n!!
Uiteindelijk lagen de kinderen om 21.30 uur in bed en zaten Jenny en ik op het balkon te genieten.
Jenny ligt nu ook alweer bijna twee uur plat, en ik?
Ik zit weer met de iPad op schoot verslag te doen.. Ik zit er steeds vaker tegen aan te hikken, het is toch wel een opgave om het telkens maar weer te doen.. Maar ik wil later ook geen spijt krijgen dat ik afgehaakt ben, dus.....
Finito!!