Dag vier in Krabi.

We hadden besloten om weer naar Wat Tham Seu te gaan, maar dan wel goed voorbereid, dus met geschikte kleding.
Dat betekend broeken tot op de knieën,geen blote schouders, laat staan een decolleté, en armen maximaal ontbloot tot aan de ellebogen..
Na het monsterontbijt stapten we vol energie op de motor. Ramon bij Jenny voorop en Sanne bij mij. Naar aanleiding van het verkeerd rijden en de weg kwijtgeraakt te zijn op de tweede dag, wisten we nu in ieder geval wel met zekerheid hoe we moesten rijden. Het duurde dan ook maar twintig minuten en toen arriveerden we reeds bij de tempel.
De tempel staat op een berg en is alleen te bereiken door 1260 cruel steps, want steil en onregelmatig, te overwinnen..
Alvorens we aan de klim begonnen heb ik eerst 6 drinkflessen water gekocht en in mijn rugtas gedaan.
Het was vandaag namelijk een warme zonnige dag.
In tegenstelling tot bijvoorbeeld gisteren, toen het de gehele dag door bewolkt was met hier en daar een regenbui, waardoor het lekker 'koel' was..
Vol goede moed begonnen we aan de klim van de trap..
Binnen de kortste keren droop het zweet van onze lichamen af.
De trap ging van links naar rechts naar boven, de ene keer was het enorm stijl, de andere keer wat minder (maar nog pittig genoeg hoor!). Onderweg stond telkens bij een tussenplatformpje op een paaltje hoeveel traptreden je reeds beproefd had..
Sanne en Ramon deden het ook fantastisch.. Geregeld hielden we even een adem- en drinkpauze, want beiden was van grote importantie.
Vanaf traptrede 400 of zo begon Ramon te sputteren.. "Ik ben moe hoor, ik kan niet meer, je moet me tillen.."
We hebben hem kunnen motiveren om zelfstandig door te gaan tot precies de helft, dus tot 630 traptreden..
Daarna gaf hij het op, hij was kapot..
Maar een enorme prestatie van dat kereltje!!
Sanne klaagde geenszins.., ze ging zelfs als een speer. Net als bij het klimmen bij Erawan Waterfalls liet ze overduidelijk zien over een goed klim- en uithoudingsvermogen te beschikken.
We hadden inmiddels geen droge vezel meer aan onze lichamen hangen. Het zweet stroomde er sneller vanaf dan dat het water van de reeds eerder vernoemde Erawan Waterfalls stroomde.. Op dit punt roken we ook op z'n zachtst gezegd zeer onaangenaam.. Hihi..Maar dat gold gelukkig voor iedereen die de strijd met de 1260 traptreden aanging!
Met Ramon heb ik vanaf 630 de afspraak gemaakt dat ik hem twee trapdelen zou tillen, waarna hij er weer twee zelfstandig zou doen. Dat heeft hij maar even vol kunnen houden, waarna ik en Jenny hem bij toerbeurt droegen.. Tussendoor moesten we geregeld én serieus uitblazen, want du meine liebe wat was het een vermoeiende activiteit zeg. Vooral door het dragen van Ramon.., die nu niet bepaald een lichtgewicht is!! Die heeft wel een paar pontjes in zijn kontje!!
Ik werd op een bepaald punt ook nog eens duizelig.. Nu heb ik dat wel vaker en is dat vaak ook zo'n eenmalige en ik denk relatief onschuldige.. Maar enige weken voordat we naar Thailand gingen werd ik het verschillende keren kort achter elkaar, waarbij ik bij de laatste keer zó duizelig werd en me niet op tijd meer aan iets kon vastpakken, dat ik als een bokser die net een geweldige klap voor zijn kanus had gekregen, wankelend rond stapte en languit achterover viel..
Gelukkig bleek het nu om zo'n eenmalige te gaan, want op zo'n lange, steile en lastig te betreden trap serieus duizelig te worden.. Tja.., dan heb je een probleempje!
Uiteindelijk hadden we met vereende krachten, na één uur en zes minuten, de top bereikt.. We zaten er helemaal doorheen!!
Na langdurig uitgeblazen te hebben, waarbij de kinderen wat chips en Jenny wat nootjes aten, en ik eerst een sigaretje moest roken alvorens ook wat nootjes te eten om de energievoorraad een beetje aan te vullen, zijn we eens goed gaan rondkijken.
Voor de kinderen was het grote Budha beeld opzienbarend, Jenny en ik werden er niet warm of koud van. Dergelijke beelden hadden we tien jaar geleden al in overvloed bekeken.
Wij gingen voor de vergezichten, en die waren prachtig.
Je kon bijvoorbeeld op hetzelfde moment vier verschillende zeer lokale regenbuien ontwaren. Mooi hoor... Tevens had je uitzicht op heel veel limestoncliffs die als menhirs in het landschap leken te zijn gegooid..
Na een poosje zo genoten te hebben van de vergezichten begon het te regenen, waardoor de tegels daar boven spekglad werden. Ik gleed op een trapje bijna twee maal achter elkaar onderuit.
We kozen ervoor om voorzichtig schuifelend naar de verdieping eronder te gaan om te schuilen.. Één man daar aanwezig was net niet voorzichtig genoeg en ging écht genadeloos onderuit. Dusdanig dat je het ergste vermoedde.. Met een pijn vertrokken gezicht stond hij op terwijl hij zei dat 'everything okay' was, hetgeen overduidelijk niet zo was. Man o man, wat maakte die gozer een klap zeg!
We hebben denk ik 15 minuten moeten schuilen. Terwijl we daar zaten te wachten, kwam er een vlinder aangevlogen die op mijn arm landde. Deze oranje gekleurde vlinder bleef minuten lang zitten en leek te snoepen van iets op mijn huid. Budhisten geven er wellicht een speciale betekenis aan, maar ik noem het toeval. Leuk was het wel!
Toen het eenmaal was opgehouden met regenen zijn we begonnen aan de afdaling. Dat gaat in ieder geval een stuk makkelijker dan klimmen, maar is nog steeds wel pittig hoor..
Ook daarin liet Ramon blijken dat de 'piepe wel leeg was', dus hebben Jenny en ik bij toerbeurten het joch getild, hetgeen het voor ons nóg pittiger maakte. Maar ja.., het was onze keuze om dit te doen en niet van de kinderen, dus moesten wij ook maar op de blaren zitten. Telkenmale moesten we ook nu een adempauze inlasten, want je kwam ook in de afdaling soms echt in ademnood. Tijdens de afdaling kwamen we ook een troep apen tegemoet lopen die via de trap omhoog gingen. Deze gingen gelukkig zonder problemen aan de kant.
Uiteindelijk kwamen we na een hele poos afgedaald te hebben, gebroken beneden.
Er zat daar een non in een wit gewaad, daar waar monniken een oranje gewaad dragen, die ons gebaarde om te komen. Ze wilde ons een gevlochten bandje omdoen, hetgeen we best vonden. We dachten dat dat hoorde bij het gegeven dat je succesvol naar boven was geweest én weer beneden was gekomen, hihi...
Ze begon met Jenny en daarna de kinderen, onderwijl een soort van gebed of zegening prevelend. Ik zag dat ze een plastic zakje met 10 baht munten bij haar had liggen en dacht, laten we genereus doen en haar 100 baht geven.. Terwijl ik de 100 baht pakte en aan Sanne gaf zodat zij die aan de non kon geven, stopte ze met 'de ceremonie' om eerst het geld uit Sanne's hand te grissen. Daarmee liet ze dus overduidelijk blijken dat de ceremonie een schijnvertoning was. It's all about money!!
En in welk geloof zie je niet zulke scheinheiligheid? Mijns inziens in alle! Ik heb dat gevalletje ook nog omgebonden gekregen, maar had niet meer gehoeven. Meaningless!!
We zijn daarna eerst maar eens wat gaan eten, want er was sprake van een serieuze hongerklop, hihi..
We bestelden eerst maar eens voor ons allen een coke om de suikers aan te vullen. Daarna nam Jenny een Pad Thai chicken and egg, ik een fried rice with chicken, voor Ramon bestelden we een omelet met rijst en voor Sanne ook een fried rice with chicken. De kinderen aten met lange tanden en hadden alles ook bij lange na niet opgegeten, hetgeen betekende dat Jenny en ik nog meer konden eten. Jammiejammie!!
Tijdens het eten begon het nog best hard te regenen. We hadden geluk dat we tijdens de klim en de afdaling geen regenbui op onze hoofden hadden gekregen!
Verzadigd en verkwikt, maar toch ook bekaf, zijn we op de motor gestapt en terug gereden naar Cozy Cozy.. We hezen ons snel in zwemkleding en nadat we ons onder de buitendouche hadden afgespoeld doken we meteen het zwembad in. Héérlijk verkoelend en verfrissend was dat na alle inspanningen en het daarmee gepaard gaande gezweet..
Na lekker een hele poos gepoedeld, geravot en spelletjes gedaan te hebben met de kinderen in het zwembad, zijn we na het douchen op de motor richting wat eettentjes gereden die her en der op de stoep in het winkelcentrum staan.
Veel honger hadden we niet, daar de lunch groot én laat was, dus zijn we alleen neergezegen bij een foodstand die pannenkoeken maakt. Op een heel andere wijze dan wij dat doen trouwens..
Ze hebben trommels vol kleine bolletjes deeg voorbereid. Die slaan ze op een behendige wijze uit tot een grote flinterdunne plakkaat alvorens die op een grote ronde, met veel olie en vet ingesmeerde, bakplaat te leggen. Als er vulling in komt, zoals bij mijn pannenkoeken banaan, dan leggen ze dat erop alvorens de pannenkoek in wording vier keer dicht te vouwen om deze daarna om te draaien. Is de pannenkoek klaar, dan hakken ze die op de bakplaat met de spaan in hapklare stukken, doen ze deze op een bord of in een bakkie en gooien er dan nog een lekker zoet wit sausje over. Caloriebommetjes!!
Bestel je de pannenkoek met chocolade ,dan wordt de pannenkoek niet dicht gevouwen. Is de pannenkoek bijna klaar, dan hakken ze deze ook in stukken, en bakken ze 'm nog even door waardoor die crispy wordt. Eenmaal op het bord of in het bakkie schenken ze er de chocolade over.
En ze smaken voortreffelijk!! Wij in Nederland hebben maar een banale manier van pannenkoeken bakken als je dat met elkaar vergelijkt! Het is hier een handycraft!
We hebben uiteindelijk twee banana pancakes en drie chocolat pancakes gegeten. Erbij werd gratis thee neergezet met twee poppenhuiskopjes erbij.. Sanne vond dat erg grappig, die kleine kopjes.. Ook deze foodstand was halal, dus muslim, vandaar ws de kleine kopjes. Dat is geloof ik gangbaar in die cultuur..
Nadat we uitgegeten waren, zijn we huiswaarts gegaan. We hadden echter nog even een pitstop gemaakt bij de 7-elven om de nodige alcoholische drankjes in te slaan. Voor ons beiden een paar Breezers.
Toen de kinderen eenmaal op bed lagen hebben wij nog lekker een poosje buiten gezeten en van onze Breezertjes genoten alvorens ook de welverdiende nachtrust te omarmen...