Tweede en tevens laatste dag op Ko Phi Phi.

Op de dag van aankomst op Ko Phi Phi waren Jenny en ik bijna door één van de drie bedden gezakt. Toen ik de matras eraf haalde, zag ik dat de bodem uit een aantal diverse stukken afvalhout bestond die dwars op elkaar waren gelegd. Bij nadere aanschouwing was een stuk reeds bijna doormidden gebroken. Deze zat gelukkig aan het voeteneind, dus we spraken af dat niemand op dit bed ging zitten en dat ik alleen voor de nacht er voorzichtig in zou stappen om te slapen. En maar hopen op het beste. Ik ben er de volgende morgen ook daadwerkelijk ongeschonden uitgekomen!
Het was voor ons allen echter een klotennacht. Bloedverziekend heet, ook al hadden we twee vans.. Één kleine aan de muur en een grote die ik op een zitbankje had gezet en het bankje had verschoven tot aan het voeteneind van de bedden, daarbij rekening houdend dat de vans alle drie de beroerd slapende bedden bestreken.. Tevens hadden we besloten om in de meegenomen dekbedovertrekhoezen te gaan slapen, daar er op onze kamer ook genoeg hongerige muggen op beschikbare prooi wachtten. Bij het opstaan bleek dat we allemaal onder de muggenbeten zaten, variërend van 10 tot bijna 20 beten per persoon. Deze haden we echter zéér waarschijnlijk tijdens de klimtocht naar het viewpoint opgelopen. Ik had er namelijk wel 10 op één voet en die voet zat de afgelopen nacht toch écht veilig opgeborgen in de 'slaapzak'. Ramon's muggenbeten waren weer enorm groot! Dus zijn we meteen begonnen met zalven.
Wat een kolerebeesten zijn het ook!!
Deze ochtend besloten we gelijk dat we ons verblijf op Phi Phi met een dag zouden inkorten. Vanwege de muggen en omdat Phi Phi,zoals we die van 10 jaar geleden kenden, niet meer was... Toen was het al toeristisch, maar zoals het nu was sloeg alles!! Het is low season, maar desalniettemin waanzinnig druk.
Omdat Tee Guetshouse alleen onderdak verleent en geen restaurant heeft, gingen we op zoek naar een place to eate.
Het werd een restaurant dat bij een resort hoort, waar we voor 100 baht een American breakfast kregen. En een enorm uitgebreide ook!!
Kanonnetjevol gingen we op zoek naar een longtailboat die ons naar Hat Rantee zou brengen. Daar er wel 100 longtailboaten aan dit deel van Phi Phi liggen was dat een makkie.
De kinderen en wij genoten van het tochtje om een deel van Phi Phi heen. Toen we aankwamen op Hat Rantee, bleek dat ook daar, in tegenstelling tot 10 jaar geleden, het enorm toeristisch was geworden. Er lagen wel 20 speedboten vlak aan het strand voor anker. Elke speedboot had wel 25 mensen aan boord, allemaal Chinesen.. Een ware rode tsunami!!
We herkenden er niets van terug van eerder.
Niet de schattige hutjes op de helling en de lieflijke restaurantjes op het strand met maar een klein aantal farang.. Er stonden nu twee enorme vreetschuren (en vele nieuwe bungalows) om alle Chinezen die een four islandtour doen te voorzien van eten..
Op het stukje strand van pak 'm beet 100 meter waren continue wel 500 Chinezen aanwezig.. Een klein deel van het strand dat bij een resort hoorde, bleef gevrijwaard van al dat rodeboekjesvolk, dus vertoefden wij daar. En omdat de kinderen zich er wel vermaakten, hadden wij het toch ook nog wel een beetje naar ons zin.
Maar 'The spirit of laidback life at Hat Rantee was gone forever!'.
Ik ben 's middags nog even de achterliggende helling opgelopen waar we tien jaar geleden ons hutje hadden. Deze hutjes stonden er nog steeds, maar waren helemaal vervallen. Verder gebruikten ze deze helling als vuilnisbelt, wat een zooi..
Alleen de oorspronkelijke huisjes dichtbij het strand, pal achter de vreetschuren, waren nog in 'redelijke staat'. Hier woonden overduidelijk de medewerkers van de vreetschuren, als je het wonen kunt noemen. Hat Rantee was verworden tot een grote façade en Phi Phi in totaal is gedoemd om aan haar eigen populariteit te onder te gaan. Thai people en goed milieubeheer gaan niet goed samen, dus het eiland is enorm vervuild en het koraal is door alle bootactiviteiten op leven na dood.
Toen de longtailboat arriveerde om ons weer op te halen, waren we blij om weer te vertrekken. De vaart terug was wel weer genieten, het blijft leuk om met een longtailboat van a naar b te gaan.
Eenmaal weer on shore.., zijn we naar ons Guesthouse gegaan om even te chillen , te douchen en om te kleden, om daarna op pad te gaan voor iets te eten. Daar we op Hat Rantee laat hadden geluncht ( Jenny fried rice with vegetables, ik één met beef en de kinderen hadden een Beefburger with french fries gedeeld), hadden we geen grote trek.
We hebben eigenlijk net als gisteren op straat gegeten. Eerst een voortreffelijke pancake (met banaan en chocolade voor mij en voor Jenny en de kinderen met nutella), om daarna weer een slice pizza te nemen (Ramon met spicy salami en Jenny en ik met bacon). Toen was de pokkel weer vol en aangezien het toch ook wel kinderbedtijd begon te worden, zijn we daarna weer naar onze kamer gegaan. Ik heb toen eerst met de Franse uitbaatster van Tee Guesthouse geregeld dat we ons geld voor de derde overnachting terug kregen, want we zouden de volgende ochtend immers weer vertrekken.
Tee Guesthouse is trouwens deprimerend. De kamer vol muggen zonder musquitonets en geen mogelijkheid om de onze op te hangen en het heeft tevens de uitkijk op een electriciteitsmast en een nauw vies steegje. Our worst dig so far!
Oh ja..,Jenny was de eerste avond hier nog gestoken door een niet nader te specificeren insect. Er landde iets op haar, ze schrok en maaide met haar arm in het luchtledige en luttele seconden later werd ze onder haar langemouw shirt in haar onderarm gestoken.. Ze gilde het uit van de pijn en binnen no time zat er een grote bult lijkend op een blaar op haar arm. Omdat we maar weinig middeltjes ter beschikking hebben, heeft ze de plek met een alcoholdoekje ingewreven. Na korte tijd was de bult ook weer weg, maar de plek bleef nog wel even irriteren.. Tja.., creepy insects zijn er plenty in Thailand.

De volgende morgen zijn we vroeg opgestaan, omdat de eerste boot om 09.00 uur vertrekt. Ik had gisteren al de overnachting in Cozy Cozy geregeld. De naam Bloemink deed toen geen belletje rinkelen, maar toen ik zei dat ik the father was van Ramon en Sanne ,viel het kwartje mirakels snel!! Oh.., Ramon and Sanne.., hoorde ik de jonge vrouw bijkans schreeuwen van plezier..
Juist ja!! We hadden besloten om twee nachten te boeken.. Krabi is namelijk een stadje met een positive vibe en Cozy Cozy.. Ach.., welnu.., dat is bekend!
We waren mooi op tijd op de pier.. Daar vertelden ze ons echter dat onze tickets voor de terugtocht golden voor de boot van 10.30. You look on the ticket, zei de vrouw. Oeps.., dat hadden we verzuimd..
Nu ja.., dan hadden we nu in ieder geval ruim de tijd om een écht ontbijtje de mik in te gooien.. We hadden in eerste instantie namelijk gedacht om aan boord een koekjesontbijt te nuttigen en hadden drie pakken koeken ingeslagen. Hihi..
Ik moet wel benoemen dat Sanne en Ramon een tikkeltje (ahum) teleurgesteld waren dat dat nu niet doorging.
We liepen een stukje terug Tonsai Village in en vonden alras een mooi bakkerijtje met eetgelegenheid om te lunchen. Jenny nam een baguette met pasta, Ramon een croissantje met chocolade en Sanne en ik een mixed fruit with yoghurt. De kinderen een mok thee erbij en Jenny en ik twee heerlijke American koffie (ipv oploskoffie). Wát een genot is dat dan zeg!
Na het ontbijt wilden de kinderen nog even aan het strand bij alle longtailboaten spelen, en aangezien we nog wel wat tijd hadden én het vlak bij de pier was, togen we daar naar toe.
Ik bedacht me toen dat het convenient zou wezen indien we als één van de laatsten aan boord zouden gaan van de ferryboat.. Dat zou namelijk betekenen dat onze backpacks bovenop de enorme stapel backpacks zouden komen, en we dus in Krabi als één van de eersten van boord konden, en we dus niet onnoemelijk lang in een drukke drammende menigte hoefden te wachten.
Eenmaal aan boord bleken onze backpacks ook redelijk bovenop te liggen, er kwamen na ons niet zoveel farang meer aan boord.
Het varen blijft trouwens ook geweldig. We kozen ervoor om ook Ramon on deck te houden. De theorie was dat hij dan wellicht minder snel seasick zou worden. Dit bleek een goed zet.
Hij heeft nergens last van gehad en vond het zelfs erg leuk.
Hij heeft samen met mij een hele poos voor op de punt van de boot gezeten/gelegen..
Toen we in Krabi aanmeerden waren we als één van de eersten van boord, héérlijk..
Daarna was het nog een poosje wachten op de minivan die ons naar Krabi Town bracht. Ik vroeg de driver nog of hij ons ook naar Cozy Cozy kon brengen, maar hij deed voorkomen alsof hij dat hotel niet kende. Toen hij stopte in the backpackersarea en we daar uit moesten stappen, zei hij dat hij ons voor 50 baht wel naar ons hotel kon brengen. Daar ik wist waar we waren en dat het dicht bij Cozy Cozy was, bedankten we ervoor en kozen ervoor om te lopen. Na een korte wandeling arriveerden we bij Cozy Cozy. We lieten de kinderen een stukje vooruit lopen om te zien wat er zou gebeuren.
En toen die beiden de ontvangsthal binnen kwamen lopen hoorden we de dames van de receptie in koor roepen; "Ramon.., Sannne..". Kijk.., dat noem ik een ontvangst!!
Op Phi Phi hadden we reeds besloten dat na de twee overnachtingen alhier, we naar Ranong gaan. Dit is een stadje grenzend aan Myanmar (voorheen Birma) en gelegen aan een rivier. Dit hadden we reeds gekozen voordat de berichten van de bomaanslagen in Trang, Pucket, AO Nang, Surat Thani en Hua Hin ons bereikten, en is derhalve tevens een veilige keuze gebleken. De bomaanslagen zijn in de populaire badplaatsen in Thailand, en Ranong is of the beaten track, dus weinig toeristisch en derhalve niet interessant voor de bommenleggers.
Hua Hin was daarentegen wel een beoogde tussenstop voor ons op weg terug naar Bangkok, dus moeten we nog maar even kijken hoe de vlag er daar bij hangt over een kleine week...
Naar het zich laat aanzien zijn de bomaanslagen niet islam gerelateerd, maar zijn de aanslagen uitgevoerd door tegenstanders (voorstanders van oud premier Thaksin, de corrupte zakkenvuller) van de coupplegers (lees het leger van Thailand) van twee jaar geleden.
Na het inchecken bij Cozy Cozy en onze backpacks op de kamer gedumpt te hebben, wilden Sanne en Ramon natuurlijk maar één ding.., zwemmen!! Daar het reeds 13.30 uur was en de magen al weer flink rommelden, ben ik me even snel wezen douchen en omkleden, om fris en schoon Krabi Town in te lopen om een lunch voor ons bij elkaar te vergaren, rekening houdende met de voorkeuren van onze kinderen.
Ik kwam derhalve terug met 10 stokjes gegrild varkensvlees met honing (oh..oh..oh.., wat zijn die toch ook geweldig lekker) met pittig sausje en 10 oliebolletjes met kip gevuld. Daarbij een paar Birdy's icecoffee en een pak sinaasappelsap. Nadat de innerlijke mens verzadigd was, ben ook ik het zwembad ingedoken.. It's a good life we live!!
's Avonds hebben we ons eten op the Nightmarket aan de oever van de rivier gescoord.. De kinderen een pancake nutella, Jenny een chicken cashewnuts on top of rice. Ik zag naast ons aan het belendende tafeltje twee Japanners iets weghouw'n en dat zag er wel lekker uit. Dus vertelde ik,al wijzende, de dame van de foodstand dat ik dat ook graag wilde. Het bleek fried noodles with seafood te zijn. Het was voortreffelijk lekker, vond ook Jenny..
Natuurlijk hadden we weer een shake bij het eten, want erg smaakvol vanwege het fruit én verkoelend vanwege the crushed ice.. Jenny had vanzelfsprekend de meloenshake, Sanne de kokosnootshake, Ramon de bananenshake en ik een Thai coffee shake..
Wat zal ik al dat lekkere eten missen als we terug zijn in Nederland en we het weer moeten doen met die banale maaltijden van ons...
Het is nu zaterdag 13 augustus.., nog maar twaalf dagen te gaan en dan gaan we weer naar huis.. Grr... Time flies!!
That's all for now, again it's time to grab another tastefull Thai meal down the street!!