Onze eerste volledige dag Krabi Town.

Gisteren hebben de kinderen en dus ook wij eerst heerlijk uitgeslapen tot 08.00 uur. Dat was voor mij wel een uitkomst, want ik had de avond daarvoor van 21.30 uur tot 00.30 uur verslagen zitten maken op ons balkonnetje aan het zwembad. Tja.., veel zin had ik er niet in, maar de ervaring van 10 jaar geleden heeft geleerd dat als ik dat toch consequent volhoud, wij nadien een mooi reisverslag hebben om in lengte van jaren van te kunnen genieten en alles te kunnen herbeleven. En voor de thuiszittenden onder ons is het ook mooi om te volgen, is gebleken.
Na het riante ontbijt (dat hier inclusief bij een overnachting hoort) van twee toast, twee gebakken eieren, boter en jam, twee worstjes, watermeloen, sinaasappelsap en koffie, hebben we bij ons hotel 2 automatic motoren (Honda Click) gehuurd en zijn we op pad gegaan.
Honda Click of Honda Dream zijn fantastische motoren. Ze hebben de grote van een forse scooter met een motorinhoud van 120 cc.. Wendbaar, vlot in het op snelheid komen en met een topsnelheid van pak ' m beet 110 km per uur..
Het plan was om op de motor naar Wat Tham Seua (Tiger Cave Temple) te gaan. Een tempel op een hoge limestonecliffs, te bereiken door 1237 trakteren te trotseren. We kregen van één van de erg vriendelijke en vrolijke meisjes van de receptie een nogal banale roadmap van Krabi Town en een summiere uitleg waar langs te rijden. Nadat we vertrokken waren, waarbij Sanne bij mij en Ramon bij Jenny voorop plaats nam, duurde het dus ook niet lang totdat we de weg kwijt waren geraakt. Ik vroeg daarop eerst aan een Chinese Thai die een winkeltje runde de weg. Maar die was niet genegen om behulpzaam te zijn, hij zei niets en knikte alleen maar nee..nee..
Daarop hield ik een vrouw op een motor aan, die wou wel helpen maar de taalbarrière was onoverbrugbaar. Dat gold ook voor de volgende persoon die ik aanschoot, een jongeman op een motor, die alles in Thais uitlegde, waarvan ik vanzelfsprekend niets begreep, maar waarop ik wel telkens met kap (ja) reageerde. Dit bleek dus ook onvruchtbaar.. Hij en ik namen vriendelijk afscheid van elkaar en we gingen op de gok maar verder..
Op een gegeven moment vroeg Jenny de weg aan een man die aan de kant van de weg met enige collega's aan het werk was, en die sprak een beetje Engels.. Die hielp ons op the right track..
We moesten rechtsaf de vierbaansweg op en dan de tweede afslag links nemen.. Na hem vriendelijk bedankt te hebben gingen we vol goede moed verder..
Echter.., nadat we een hele wijle op die vierbaansweg hadden gereden, waarbij we ook een stel limestonecliffs gepasseerd waren, kwam ik tot de conclusie dat we waarschijnlijk te ver door waren gereden en terug moesten keren. De keuze was om nog verder door te rijden om daar een af- én oprit te gebruiken, of om tegen de verkeersregels in een wat makkelijkere oplossing te gebruiken door gewoon te keren op de weg, zoals we al veel Thai ook hebben zien doen. We kozen voor de tweede optie..
Na geduldige gewacht te hebben op een fatsoenlijk gaatje in de verkeersstromen, zijn we zonder 'kleerscheuren' gekeerd.
Daarna vonden we de juiste afslag en kwamen we aan bij Wat Tham Seua..
Eenmaal daar de motoren geparkeerd kwamen we tot de ontdekking dat we niet goed voorbereid waren voor een tempelbezoek. Zoals we eigenlijk al wisten dien je in de tempels bedekt gekleed te zijn, wij waren echter in nogal korte luchtige kleding vertrokken zonder temple-clothing mee te nemen..
Niet handig dus!
Om van de nood een deugd te maken zijn we aldaar maar wezen eten.. Jenny en ik een Pad Thai vegetables with egg, Sanne en Ramon wilden een worstje op een stokkie..
Daar Sanne die naderhand toch niet zo lekker vond en onze kleine vleesmonster wel, had Ramon dus twee worstjes op een stokkie te verorberen.. Sanne heeft daar alleen een fresh coconut gehad, tenminste het heerlijke vocht ervan.. De kokos hebben Jenny en ik genuttigd.. Alles lekker hoor!!
Sanne eet de hele reis tot dusverre maar bar weinig.., maar blijft wonderwel wel op gewicht.. Dat weten wij omdat er bij de 7-eleven supermarkten weegschalen voor kinderen staan, met allemaal flikkerende leuke verlichting in diverse kleuren en onze kinderen daar ook op hebben gestaan. Kosten? Één bath, oftewel drie cent.. Hihi..
Na onze lunch kozen we ervoor om een strand op te zoeken en de keuze viel op Ao Nang Beach, zo' n 25 km buiten Krabo Town en vanaf Wat Tham Seua ongeveer 35 km. Het motorrijden op zich is al een bijzonder plezierige en actieve activiteit om te doen. Ook Sanne en Ramon genieten daarvan.. Toen we halverwege het strand waren begon het wat te druppelen en zat er redelijk wat dreiging in de lucht.. We kozen er toch voor om naar het strand te gaan..
Nadat we van de vierbaansweg afsloegen en op de binnenwegen kwamen te rijden, werd het rijden alleen maar nog mooier. Langs rubberboom- en pamplantages, langs velden met ananasplanten, langs limestonerocks van een paar honderd meter hoog bedekt met oerwoud, door kleine dorpjes, etc, etc.
Uiteindelijk kwamen we dus aan in het dorp AO Nang, hetgeen ook een backpackershaven is waar veel farang komt.. Na de motoren geparkeerd te hebben zijn we bij een 7-element wat koud drinken wezen halen. We zijn toen aan de promenade op een bankje gaan zitten, in de schaduw van de bomen, om de ijskoude drankjes te nuttigen.. Héérlijk, want we waren aardig verhit en bezweet geraakt van het rijden in de zon..
Het uitzicht was prachtig! Over de blauwgroene Andamansea met overal kleine eilandjes, aardig wat longtailbootjes in de zee en links en rechts van ons hoge limestonecliffs..
Vanaf zee kwam echter dreigend zwaar weer aandrijven, het zat potdicht met grote donkere wolken. We konden tevens zien dat het in de verte reeds regende en kozen ervoor om maar weer snel op de motor te stappen in de hoop dat we weer bij Cozy Cozy hotel zouden zijn voordat het serieus los zou barsten...
Toen we bij onze motoren kwamen, bleek Jenny haar sleutel van de motor kwijt te zijn.. Tijdens de zoektocht ernaar, kwam er een Thaise man in bruin uniform, die verantwoordelijk was voor het parkeerbeleid bij een resort, naar ons toelopen met de sleutel van Jenny's motor in de hand..
Wat bleek? Jenny had gewoon de sleutel in het contact laten zitten!! Deze Thaise man had gezien, toen hij zijn ronde deed over het parkeergedeelte waar hij verantwoordelijk voor is, dat er in die motor een sleutel zat en had deze in bewaring genomen. Om daarna de motor goed in de gaten te houden zodat hij de sleutel aan de rechtmatige eigenaar kon terug geven..
Het spreekt voor zich dat wij die man erg hartelijk, en veelvuldig, bedankten.. Dusdanig zelfs dat die man er een beetje verlegen van werd..
De rit terug verliep droog en voorspoedig.., tot aan Krabi Town. Daar aangekomen wisten we het niet meer en kwamen we weer aan het zoeken. Hetgeen inhield dat we telkens een stuk reden, stopten om te overleggen, weer rijden, weer stoppen om te overleggen, etc, etc.. We waren het spoor helemaal bijster..
Op een bepaald moment stopte er een foodvendor met zijn eetkarretje die ons blijkbaar zag zoeken en zijn hulp aanbood. Hij kon goed genoeg Engels spreken om elkander te begrijpen. Op dat moment begon het ook lichtjes te regenen, dus Jenny en de kinderen schuilden onder de luifel van een 7-eleven, terwijl ik samen met de foodvendor en de banale roadmap van het hotel de voor onze juiste route aan het uitzoeken was.
Toen het eenmaal duidelijk was voor mij, en de foodvendor na mijn hartelijke dankjewel weer verder reed, kwam ik ook onder de luifel schuilen daar het reeds wat harder was gaan regenen. We kozen ervoor om toch verder te rijden, want we vermoedden dat dit nog maar een voorafje was van wat nog komen ging...
En dat klopte!! Na nog geen 200 meter gereden te hebben begon het te plenzen zeg.., ongelooflijk!! Dus stapten we snel af om wederom te schuilen onder een afdakje van één of ander zaakje.. Binnen no time stonden de straten blank!! Hozen deed het..
Maar nog geen half uur later klaarde het al weer op, waarna we onze weg konden vervolgen aan de hand van de uitleg van de foodvendor en waren we binnen tien minuten terug bij ons hotel.. Maar niet voordat ik een noodstop maakte bij het stalletje waar ze de overheerlijke stokjes met varkensvlees ingesmeerd met honing hebben. Jenny schrok zichtbaar van mijn manoeuvre en liet dat ook even duidelijk blijken.. Hihihi...
We kochten vijf stokjes voor Jenny, Ramon en mij en voor Sanne twee worstjes in een soort van pannenkoekentaco (zij vindt dat vlees op een stokkie van ons niet zo lekker). Het kostte in totaal 89 baht, ongeveer €2,80.. Hahaha!
Op ons balcony near the swimminpool genoten we van onze hapjes en was het even chillen en zwemmen, douchen en omkleden.
Daarna gingen we naar the nighmarket.. Altijd gaaf om op die nightmarkets rond te lopen , te kijken en te eten..
Het is er altijd druk, kleurrijk en vergeven van de foodstands met een enorme verscheidenheid aan heerlijk eten.
Wat voor lekkers hebben we deze keer verorberd? Welnu; we begonnen maar weer met de stokjes met varkensvlees en honing voor Ramon en mij, geflankeerd met lemonshake voor mij en Sanne en druivenshake voor Jenny. Ramon dronk van beide shakes mee, maar de lemonshake had duidelijk zijn voorkeur.
Ik had amper tijd om er zelf van te drinken, telkenmale stond hij begerig voor mij te drammen voor weer een slok. Van Sanne kreeg hij namelijk bar weinig.. Haha..
Daarna was het tijd voor makreelballetjes (zo groot als een knikker) met een spicy sausje voor mij. Och.., och..,och.., wat waren ze overweldigend lekker.., en pittig!!
Kort daarna liepen we langs een kraampje waar ze zoete mais verkochten en daar wou Sanne wel wat van..
Héhé.., eindelijk iets dat ze eet dat je gezond kunt noemen..
Het was zoals wel vaker bij Sanne, eten in een enorm traag tempo, maar goed...
Ramon nam nog een lemonshake, waar ik dit keer veelvuldig van snoepte vanwege de pittige makreelballetjes. Foeifoei...
Later nam ik ook nog een bakje met mais met alles erop en eraan. Dat betekend met boter, suiker en zout.. Toen Sanne daar van geproefd had, had ze spijt dat zij dat er niet opgenomen had. Ik heb de mijne toen met die van haar geruild en die heeft ze ook helemaal opgegeten..
Jenny nam nog poffertjes gevuld met kokosnootroom en mais, ook fantastisch lekker!!
Daarna liepen we weer terug naar ons hotel en daarbij liepen we langs een foodstands op de hoek van de straat waar pannenkoeken gemaakt werden.
En ja..., dan moet je dat toch ook maar even proberen hè..
Jenny nam er één met chocolade en ik met banaan (waar ook nog eens één of ander zoet sausje en suiker over kwam).
Dit lieten we verpakken als take away, want wilden ze graag op onze hotelkamer nuttigen.. Man,man,man wat was dat toch ook lekker... Sanne vond ze ook lekker, dus vanavond haar er ook maar één aansmeren!
Toen de kinderen eenmaal op bed lagen, liep ik nog even naar de 7-eleven om een paar Smirnofs on ice te kopen..
Bleek er weer geen alcohol verkocht te worden!!
Ditmaal vanwege een referendum die vandaag gehouden wordt..
Wat the fuck? Des te meer reden toch om brother booze te omarmen? Ik ben op deze manier hard op weg om een geheelonthouder te worden dankzij die rare jongens en meisjes in Thailand die het hier voor het zeggen hebben...
Dus heb ik nog maar een paar Birdy's (icecoffee) mee genomen ter consumptie.
Verkwikt en verzadigd zijn we vroeg ons nest ingedoken voor een welverdiende nachtrust, want de piepe was weer vroegtijdig leeg